Gustoume a frescura e, sobre todo, a música.
Matt Harding grava un vídeo en todas partes do mundo bailando con todo tipo de xente. A cantante é Alicia Lemke e o tema chámase Trip the Light, de Garry Schyman.
Vía
30/06/12
Onde está Matt?
Vía
Hoxe, con Agustín
Hoxe estarei na homenaxe que se lle tributa a Agustín Fernández Paz na Sala Auditorio do Centro Social Novacaixagalicia (Rúa
Policarpo Sanz, 26) e logo no xantar organizado no Restaurante Carrís de
Vigo. Vou moi leda, por ser unha acompañante máis, porque el meréceo todo, esta homenaxe e moito máis, tanto a nivel persoal (como se porta comigo!) como social. Agustín é un exemplo a seguir, pola fidelidade á nosa lingua e pola súa xenerosidade como persoa. É desas rara avis que só con mirarlle á cara sabes que estás ante unha persoa da que te podes fiar. E iso, na sociedade actual, é moito dicir.
29/06/12
Herdeiros pola forza
Foi un pracer coñecer onte, por fin, a Manuel Gago, a quen sigo "relixiosamente" no seu blogue Capítulo 0. Pero máis pracer supuxo escoitalo a el e a Xurxo Ayán (que fluidez da palabra ten este home!) na presentación do seu libro Herdeiros pola forza: dúas horas que pasaron voando e que poderían converterse en máis pola disposición do público a escoitalos e a gozar co seu entusiasmo. Falaron da relación case despectiva que se establece entre o poder e a sociedade civil no que a patrimonio cultural de Galicia atinxe, de anécdotas vividas ou escoitadas, de castros, mámoas... e sobre todo da importancia de que sexamos nós todos os que loitemos por conservar e amar a nosa historia e a nosa memoria. Unha lección de vida, de bo humor e de disposición.
Grazas por virdes a esta vila e polo voso sorriso permanente!
Acordes cotidianos
Un libro co que me agasallaron en Forcarei foi este fermoso Acordes cotidianos, poemas de Mario Benedetti con pinturas de Lola Frexas publicado por VR Editores. Unha edición fermosísima que non coñecía onde as acuarelas dan un valor especial a pomeas coñecidoas do autor uruguaio.
Puedo reflexionar mejor.
No necesito armar un biombo para pensar en vos.
Diras que cuatro años, cinco meses, catorce dias son demasiado
tiempo para reflexionar y es cierto.
Pero no son demasiado tiempo para pensar en vos.
Tus manos son mi caricia mis acordes cotidianos
te quiero porque tus manos trabajan por la justicia
si te quiero es porque sos
mi amor mi complice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho mas que dos
tus ojos son mi conjuro contra la mala jornada
te quiero por tu mirada que mira y siembra futuro
tu boca que es tuya y mia tu boca no se equivoca
te quiero porque tu boca sabe gritar rebeldia
si te quiero es porque sos
mi amor mi complice y todo
y en la calle codo a codo
somos mucho mas que dos.
28/06/12
Fase de Trema
Creo que este é ese libro de poemas que me gustaría ter escrito a min: todas e cada unha das poesías teñen algo que dicir, ningunha está de máis, todas me encantan. Fase de Trema de Lorena Souto está publicado por Espiral Maior e foi o XIV Premio Nacional de Poesía Pérez Parallé. Illamento, baleiro, dor... afastamento do común ou do establecido.
Déixovos un poema, pero ben podería ter escollido calquera outro:
As súas ideas puntean en min coma agullas de ferro
e atravesan as pálpebras que forzo a renderse
coa dose exacta.
De novo, o trazado do labirinto cingue
os berros das mesmas sombras
aos nós que cruzan as liñas do papel coas da man.
Tentar vomitalo todo e acabar afogada na náusea.
Os nosos equívocos, dígome a min mesma,
a vertixe das palabras encerellándose na lingua
o aire que me asfixia nos extremos que frecuento.
Constrúo a noite, levántoa sobre as miñas visións.
Engano as punzadas con pílulas
e déixome calmar na destrución dos meus dedos.
27/06/12
Un son
Este vídeo, realizado coa técnica "stop motion"
polo alumnado de 3º da ESO, foi un traballo co que o Colexio Andersen celebrou o pasado Día das Letras.
Vía
A escaleira
Con texto de Beatriz Montero e ilustracións de Raúl Nieto Guridi, preséntanos OQO este conto infantil, A escaleira, que vén representando para o pequeno lector un paso na linguaxe: profesións que axudan a aprender novos conceptos, estrutura repetitiva para facilitar a memorización... e unha sinxela trama que será resolta deseguida por unha nena ben espilida. As ilustracións, moi acordes co texto, son esencilmente divertidas.
Moi axeitado para primeiros lectores ou para ser contado en voz alta.
A escola en perigo
Curta francesa sobre a situación da Educación nese país, que pode servir para o noso...: La escuela en peligro
Vía
26/06/12
Eu falarei
Quedei prendada e emocionada con este Lipdub que veño de descubrir. Reproduzo o que din en YouTube:
O día 5 de xuño de 2012, a comunidade educativa do IES de Chapela
(Redondela-GALIZA) gravou, despois dun longo proceso que comezou co
inicio do curso escolar, o LIPDUB EU FALAREI.
EU FALAREI, con música do "I will survive" de Gloria Gaynor, e cunha letra escrita polo EDLG de Chapela, é un canto de amor en defensa da Lingua Galega, mais tamén é unha denuncia da situación que vive un idioma que esmorece lentamente vendo recortada a súa presenza nos medios de comunicación ou na propia escola, e que día a día perde falantes entre a xente nova.
Na gravación implicáronse activamente máis de 400 persoas entre as que están 120 actrices e actores e 29 cantantes. Son alumnado, profesorado, persoal non docente, pais e nais, veciñas e veciños de Chapela, que quixeron neste LIPDUB dar alento a unha lingua, a galega, que hoxe e no futuro... precisa de nós.
AVANTE COA LINGUA GALEGA!
EU FALAREI, con música do "I will survive" de Gloria Gaynor, e cunha letra escrita polo EDLG de Chapela, é un canto de amor en defensa da Lingua Galega, mais tamén é unha denuncia da situación que vive un idioma que esmorece lentamente vendo recortada a súa presenza nos medios de comunicación ou na propia escola, e que día a día perde falantes entre a xente nova.
Na gravación implicáronse activamente máis de 400 persoas entre as que están 120 actrices e actores e 29 cantantes. Son alumnado, profesorado, persoal non docente, pais e nais, veciñas e veciños de Chapela, que quixeron neste LIPDUB dar alento a unha lingua, a galega, que hoxe e no futuro... precisa de nós.
AVANTE COA LINGUA GALEGA!
Parabéns!
Grazas por tanto traballo non remunerado no Ensino Público!
25/06/12
Moving
Defender o plurilingüismo pero desde a lingua propia. Isto é o que nos ofrece este traballo feito polo ENDL do Castro Alobre de Vilagarcía. Parabéns!:
inflamable
Se alguén vos di algún día que a poesía é aburrida, ofrecédelle este poemario. Se alguén comenta que a poesía é un coñazo, dádelle a ler este libro. Se alguén non é quen de sorrir con estes poemas, deixádeo por imposible. Significa que non se "inflama" con nada, e ningún proveito poderemos tirar del. Así que lembrade este título para posibles emerxencias tácticas: inflamable de Samuel L. París publicado por Edicións Positivas é un conxunto de poemas para ter a man cando precisemos de material combustible. Sarcasmo e ironía dominan a súa poética, mentres a sátira vai liberando versos como quen da de beber, mergullándonos en política e literatura de xeito irrespectuoso porque de todo se pode un rir.
Metaliteratura e metamúscia -de existir tal palabra- danse a man nas súas páxinas: referenciados Otero Pedrayo, Ferrín, Kafk, Rosalía, Reixa ou Celso Emilio no primeiro caso, Fermín Muguruza, Xurxo Souto, Sabina, The Sonics, Elvis, no segundo.
Xogo poético, brincadeira, de todo hai nun libro que non deixa indiferente. A propia contracuberta advirte: “a literatura pode debe arder”, co cal teremos calor lector sen dubidalo.
adiós ríos adiós fuentes
de que chegue a casa xa vos dou unha perdida
rianxeira
calvo
escurís
está claro
neste país mandarán sempre
los conservadores
unha vez tiven un cravo
perdino
tampouco imos facer un drama do asunto
Evasión versus saqueo
Un vídeo que explica brevemente que fan os máis ricos para pagar menos impostos que calquera de nós... e todo dentro da lei. Seica se chaman Sociedades de Inversión de Capital
Variable, ou Sicav.
Vía
24/06/12
El silencio de los libros
Pareceume sensacional esta entrega de premios que descubrín grazas ao amigo Calvillo. Unha curta de cine mudo ambientada nos anos 20 converteuse no escenario de fondo para entregar os galardóns. Xenial!
Cómo fracasé en la vida
Con texto de Bertrand Santini e ilustracións de Bertrand Gatignol, ofrece Thule unha gran reflexión en pequeno formato: Cómo fracasé en la vida é unha ironía visual con pequenas frases con dobre sentiddo. Un álbum que nos fai replantexar as nosas vidas e cal é o verdadeiro éxito nelas. Un libro que volve incidir no que reclamamos constantemente: os álbums ilustrados non son contos infantís, senón libros dirixidos a adultos... e ben adultos! Este libro cumpre unha misión ben importante: ao pechalo o lector quedará pensativo e terá de darlle mil voltas á súa existencia. A grandeza do libro reside precisamente na camuflaxe coa que se nos ofrece: baixo unha aparencia infantil, o conxunto de texto e ilustracións ofrecen o que noutras novelas de adultos precisan de cen páxinas: a reflexión posterior: u-lo éxito? U-lo fracaso?
Isto é filosofía!
“Todo iba bien… hasta que un día crecí”
Non á violencia contra as mulleres (CCLXII)
Campaña Municipal contra a Violencia de Xénero. Concello de Vigo:
23/06/12
Science: It's a Girl Thing !
Unha campaña pagada pola Unión Europea para motivar que as mulleres escollas estudos científicos realizou este vídeo... que non sei arestora se chegaredes a ver porque foi tan criticado que tiveron que retiralo. Agardamos que si, arestora está disponible en Youtube.
O que resulta realmente alucinante é que a propia UE estea disposta a realizar este tipo de vídeos tan machistas como base para promover a ciencia. Claro que tamén se poderían achegar a cuestións peliagudas como os contratos precarios ou a inestabilidade laboral. Non, prefiren amosarnos mulleres preciosas que poden ser grandes científicas. Claro que si..
Despois das críticas foi substituído por estoutro.
Ler este interesante artigo de Praza Pública.
La ventana
Este é un deses libros que hai que ter porque cómpre volver a el de cando en vez, mirar algunha ilustracións, buscar algún detalle fuxidío... Estou a falar de La ventana de Sean Chuang publicado por Barbara Fiore. Unha novela gráfica case sen palabras que fala de guerras e silencios, pero tamén de amores e esperanzas. Un ambiente duro e opresor en case todas as ocasións que deixa a fouteza para o final, cando xa estamos instalados nun sorriso duradeiro.
As viñetas sobre fondo negro son rectangulares agás cando retratan o horror da violencia bélica que adopta formas quebradas.
Unha auténtica marabilla.
Con camiseta e sen alcalde
O venres pasado no instituto Juan de Mariana de Talavera de la Reina (Toledo) celebrábase o acto de graduación de bacharelato. Carlota decidiu levar unha camiseta que defende o ensino público. E o alcalde -do PP- decidiu marchar. Non fora ser que o fotografaran con esa obscenidade!!!
Vía
22/06/12
Mensaje Post-Itivo
Boísima esta curta que vos arrincará sorrisos. O autor introdúcea así:
"Un chico enamorado decide sorprender a su novia, comprando un iPod y
descargando las canciones que ella le ha descubierto, con el fin de
disfrutarlas en pareja. Idea una manera especial de entregarle el
regalo: Acompañándolo de un original mensaje de amor. Está todo
calculado. Nada puede salirle mal”.
Vía
Y vivieron felices...
Tan pronto vin esta portada souben que estaba ante unha segunda parte, publicada agora por Océano Travesía, de El aprendizaje amoroso: Y vivieron felices... de Laëtitia Bourget e Emmanuelle Houdart lévanos a esa parte onde antes nunca nos levaban os contos. Que ocorre despois dese "e viviron felices"? Pois veñen as complicacións, os fillos, os problemas... pero todo se solventa con amor. Unha aventura cotiá que é a vida.
Aínda que me gustou menos có anterior, alucino sobre todo coas ilustracións, con ese coloridos e eses detalles florais. Paréceme un gran traballo!
21/06/12
Alalá á vella maneira
A música de 2naFronteira con un poema de Manuel Rivas, serve como marco
ós cuadros do pintor Leandro Lamas. Un triángulo amoroso entre a arte, a
literatura e a música.
Mulleres invisibles de Birmania
Birmania, Myanmar, ratificou a Convención sobre a Eliminación de Todas as Formas de Discriminación contra a Muller pero a Constitución do 2008 non a contemplou totalmente. Na actualidade non se pode falar sobre a discriminación nin sobre a igualdade. É difícil cambiar unha tradición onde as propias mulleres pensan que o seu papel esta na familia. Nunha sociedade budista theravada, dominada por homes, hai moitas barreiras culturais que limitan o comportamento e o funcionamento das mullers. As mulleres periodistas non poden fotografar nin filmar ao público pois non se lles permite ter unha posición privilexiada xa que, como mulleres, non poden estar por riba dos homes nin dos monxes budistas. Nin sequera se pode falar libremente sobre violacións de mulleres de minorías étnicas perpetradas por soldados birmanos, posto que moitas veces as mullers non consideran a violación como un asunto de discriminación de xénero, senón como un problema do destino nunha sociedade que mira con malos ollos ao sexo débil con roupas inapropiadas ou indo a lugares non axeitados.
A Liga de Mulleres de Birmania é unha organización que reúne a mulleres de 13 grupos étnicos que traballan polo avance do estatus das mulleres con vistas a unha sociedade pacífica e xusta. Resulta esencial un cambio de mentalidade entre a xente común.
20/06/12
A máquina de escribir
Amelia Velasco Pazos mándanos este precioso vídeo baixo a seguinte dúbida: Música e palabras ou
palabras con música?
19/06/12
Que difícil é falar español
Nicolás e Juan Andrés Ospina (Inténtalo Carito)
son dous irmáns de Bogotá con moito humor e talento musical.
Vía
Se eu fose un gato
Con texto de Paloma Sánchez Ibarzábal e ilustracións de Anna Llenas, chéganos esta novidade de OQO: Se eu fose un gato é un álbum divertido onde o protagonista pensa en situacións hipotéticas de actuacións no case de ser el un gato. É cololcarse do outro lado e pensar en como sería e actuaría se mudase a pel... algo necesario en tantas ocasións que esquecemos como poderiamos ser de non ser o que somos. Por iso, debaixo do xogo está a importancia da empatía. E que, claro está, o amor e a amizade sempre está por riba de todo.
As ilustracións chaman a atención por estaren feitas coa técnica do colaxe.
–Se eu fose un gato…
18/06/12
El día más feliz del señor Pi
Publicado por Océano Travesía, Álvaro Alejandro coas ilustracións de Aleida Ocegueda achéganos o álbum El día más feliz del señor Pi. Un libro para reflexionar sobre a riqueza material e a insatisfacción que esta provoca, a busca da felicidade e do poder ou da posesión, o exceso de consumo e da propiedade privada. Un álbum que declara que a felicidade pode estar e está na ausencia de pertenzas a través do humor, procurando situacións absurdas que fan reflexionar sobre que é máis importante na natureza humana.
As ilustracións son fermosísimas, chaman a atención dende o momento de abrir o libro e quedaredes prendados delas, desprenden vivacidade.
Sin embargo siempre sentía que algo le hacía falta.
A realidade contraditoria
Pawla Kuczynskiego é un caricaturista polaco. Nado en 1976 en
Szczecin, dende o 2004 realiza ilustracións satíricas e impactantes que provocan reflexións sobre a sociedade na que vivimos. Un dos aspectos máis importantes é o seu estilo gráfico, xa que non recorre á esaxeración no debuxo ou a deformación da figura humana, senón que se achega á figura realista para lograr que o espectador entenda a idea que el quere transmitir, sen procurar un sorriso ante a traxedia, senón facendo partícipe ao espectador da mesma. As cores tamén pretenden achegarse ao tráxico e angustioso.
A desigualdade, o racismo, a industrialización, o deterioro ambiental, o presuposto para a guerra, a desvalorización do campo, o ataque tecnolóxico son temas recorrentes que lle confiren un posto importante dentro da arte con crítica social.
Grazas, Marisa, pola información.
17/06/12
Simmetry
A canle de vídeos "Vimeo" organiza un festival para premiar os mellores traballos audiovisuas; este ano creou unha nova categoría: a "poesía". Si, si, nestes tempos hai unha canle que quere premiar o mellor vídeo poético. Loable, non? Pois nesta categoría "Lírica" o gañador é este, realizado por Everynone en colaboración con WNYC/Radiolab, que resalta a fermosura da vida cotiá:
Vía
El arte de no decir la verdad
Publicado en Anagrama, El arte de no decir la verdad é de Adam Soboczynski. Un libro de 33 relatos que pretende amosar un catálogo de mentiras universais. Non é precisamente un libro de autoaxuda, nin creo que o pretendese o autor, aínda que ás veces seméllao. Hai, coma sempre, historias divertidas e outras interesantes, aínda que teño que precisar que a min deprimiume por veces: esa necesidade de finximento continuo non está feita para min! O que si queda claro que o libro é unha provocación que nos fai reflexionar sobre a sociedade que vivimos, unha sociedade que provoca cinismo, que o verdadeiramente importante é finxir o que somos e non mostrar como somos en realidade. Lembrades aquelas películas e aqueles libros sobre a sociedade cortesá e a arte da mentira? Pois este libro reflicte o mesmo na sociedade actual. Nada é o que parece, e debemos aprender a comportarnos tal que así.
Así que este libro é puro cinismo da vida moderna. Podedes vervos reflectidos ou non, podedes aprender algo ou non, pero seguro que vos parecerá ben interesante. Finalmente, o libro tampouco está procurando que o lector sexa falso, pero si que saiba dosificar a súa personalidade. Non sei, é ben curioso.
"¿Qué es la vida? un campo minado./ ¿Y el fingimiento? La condición necesaria para nuestra ascensión./ ¿Y el amor? El más bello de los engaños".
16/06/12
Gatiño e o balón
Kalandraka ofrecénos este pequeno álbum de Joel Franz Rosell con ilustracións de Constance v. Kitzing. Un pequeno veciño deberá atopar o seu lugar na comunidade e aprender a facer amizades. E para iso non hai nada mellor que un achádego redondo: o balón será quen de deixar compartir xogos e topar aventuras en compañía.
Pensado para os máis pequenos, as ilustracións tan alegres arrancarán sorrisos de ledicia ao ir descubrindo os novos animaliños que a vecindade ofrece.
Bandeira medra
Sinto unha querencia especial polo cole de Bandeira: alí acudín por vez primeira a lerlles contos aos máis pequechos (temos pendente unha segunda contada) e coñezo unhas grandes profesionais que se preocupan polo seu alumnado. Ademais, o director posúe esa cualidade tan escasa: só con miralo sábese que é de fiar. E ata se fían da miña opinión lectora! Por iso, cando onte vin este traballo marabilloso que veñen de colgar, chameinos para felicitalos e pedirlles permiso para traelo á nosa casa. Eles din que é un "lipdub", pero creo que erraron no nome, porque é o propio alumnado quen canta! Unha pasada!
Parabéns por este gran traballo!:
Parabéns por este gran traballo!:
15/06/12
Ler non é clandestino
Á hora de comezar esta entrada, un nó na gorxa atenázame. Non sei o que vou escribir, aínda que si sei todo o que vou obviar porque o espazo é o que é. Esta é a miña despedida de Forcarei, volvo para o próximo curso á miña praza de Silleda. Estar en Forcarei estes dous cursos foi un luxo. Dous equipos directivos diferentes que confiaron en min plenamente para dinamizar a biblioteca, que me apoiaron constantemente en todas as actividades, que me sorriron... canto vale un sorriso para non sentirse só! Con compañeiras que levo no corazón para sempre...
A isto súmase unha circunstancia especial que me fai agradecerlle á vida a súa xenerosidade. Coñecer a Anxo en Silleda e traballar con el cóbado con cóbado aqueles tantos anos fixo que a nosa amizade superara calquera expectativa. Non crin que fósemos coincidir nunca máis. E aquí estamos, un curso máis. Non sei se é moi arriscado dicir que Anxo é o meu complemento perfecto: como explicar esta interacción laboral? Son moitos os recordos que nos unen, teño que admitir que ten a capacidade de comprenderme perfectamente e de facerme poñer os pés na terra cando chego coas miñas ideas. Realmente, a Consellería non debería permitir que se desfaga este tándem!
Para despedirme de Forcarei quería facer algo especial: un vídeo de Fomento da Lectura. Penseino hai moitos meses: mesmo elixira unha canción de fondo para facelo. Pero o decorrer dos días foi atrasando a iniciativa e un día chegou Anxo: "sei a canción ideal para o vídeo". E puxémonos a redactar. Claro que contar co oído de Anxo para escribir unha canción sobre un tema determinado é indispensable. Pretendía eu reflectir todo o que a lectura nos ofrece e quedaron palabras esparexidas nos folios empregados. Pero aquí está. E creo que o resultado é ben positivo!
O resto é froito do seu labor e da súa infinita paciencia. El pon esa voz de luxo que vai envexar Manu Chao. El manexa a cámara e fai a composición. Así despídese calquera! Estou emocionada co resultado: agardo que vos guste tanto como a min.
Como despedirme da dinamización da biblioteca? Por que un vídeo de fomento da lectura?
Fomentamos a
lectura porque cremos nela como un Valor. Ese Valor ausente na nosa sociedade
de consumo sen reparos en ser deshonestos cunha soa relixión: o diñeiro.
Cremos na lectura
como solución.
Cremos na lectura
como viaxe, como multiplicación, como evasión, como interese, como sabedoría.
Cremos na lectura
como universo. Como o don da racionalidade, da fantasía, da grandeza, do
horizonte sen fin.
Cremos na lectura
como CULTURA.
E sobre todo cremos
na lectura no noso idioma, na nosa lingua. Porque só defendendo ambas cousas,
LINGUA E CULTURA, o noso país terá futuro de seu.
Este vídeo é froito do meu amor polos libros, do meu amor pola biblioteca, da crenza básica de que as actividades son indispensables nos centros de ensino e de que, sobre todo no rural, o labor profesional docente ten que ir máis alá dunha simple clase de lingua ou de matemáticas. Tanto Anxo coma min cremos na nosa profesión e sentímonos orgullosos dela. Dámoslle moitas máis horas das nosas vidas das que ninguén pode supoñer. Pero somos conscientes de que o noso alumnado é o futuro. E o futuro está nas nosas mans.
LER NON
É CLANDESTINO
Entrar na biblioteca
momentos de pracer
só con coller un libro
para soñar e ler.
Vencidos por un dragón
doutra civilización
buscando asasinos
que mudan a súa pel.
Unha paixón constante
un romance sen final
do amor ser un cativo
antes de te conquistar.
Son un náufrago no mar
Pantasma ou Supermán
mil seres diferentes
todos no mesmo lugar.
Entrar na biblioteca
porque sempre quero ler
viaxar mundo distintos
en barco, nave, avión ou tren.
Bosques, ríos a salvar
de caza ou en alta mar
por selvas e desertos
todo iso agochado está.
Eu son libre: con un libro!
Ti es libre: con un libro!
El é libre: con un libro!
A lectura é ideal!
Entrar na biblioteca
quixera non pensar
a mellor das escollas
para se relaxar.
Unha vida e outras cen
sorrisos de papel
todo iso está nos libros
e logo ti por que non les?
Arríscate: colle un libro!
Aventúrate: colle un libro!
Anímate: colle un libro!
A lectura é ideal!
14/06/12
Terciopelo
Terciopelo. Historia de un ladrón é un libro diferente. Publicado por Océano Travesía está escrito por Silvana D'Angelo e ilustrado por Antonio Marinoni. Un ladrón moi especial que pasea silenciosamente polas casas nas que entra e respira o ambiente que alí se vive, porque el é un ladrón que non persegue nada material: será o lector quen deba resolver este enigma. Chma a atención sobre todo polas ilustracións, porque nas súas páxinas condénsase a arte contemporánea: Magritte, Rodin, Antonioni, Castiglioni, Donghi, Chirico,
Bourgeois, Sacco, Thonet…
Un libro que cómpre follear con atención... ollo! atas as gardas!
“Entro en las casas como una caricia. Paso como una ola
que se extiende sobre la arena. Si pudiese hablar, la casa elegida no
diría sino cosas buenas de mí”.
Con nome de muller
Falamos de analfabetismo.
Porque máis de 840.000 persoas que viven en España son analfabetas, das cales, case o 70% son mulleres, segundo a Enquisa de Poboación Activa.
A UNESCO estima que a maioría das persoas que son analfabetas no mundo son mulleres. No sur e oeste de Asia e na África subsahariana vive a maior parte das adultas analfabetas.
Benin, Burkina Faso, Chad, Etiopía, Gambia,
Guinea, Haití, Mali, Níger, Senegal e Sierra Leona son algúns dos
países nos que superar a alfabetización aínda é unha tarefa pendente e contan con máis dun 50% de adultos que non saben ni ler nin
escribir.
Os datos oficiais indican que no mundo hai máis de 67 millóns de nenos e nenas que non van á escola.
Vía
13/06/12
Memorias de un Hombre en Pijama
Encantoume e divertiume ben este cómic de Paco Roca publicado por Astiberri. Memorias de un Hombre en Pijama foi concibido como unha serie de historietas de humor para o xornal valenciano "Las Provincias", historias autobiográficas cargadas de ironía e reflexións sobre o devir cotián, propio e alleo. A ironía e o sarcasmo conveértense en caricatura divertida e variada, posto que o autor tenta non caer na repetición, abordando diferentes temas como o traballo, a amizada, o amor, a crise dos corenta... o que provoca un sorriso constante no lector.
Cara ao fascismo
Conferencia de Alberto Garzón, deputado de Esquerda Unida, impartida o
pasado sábado en Zaragoza sobre a estafa que chaman crise, as súas causas
e as súas posibles saídas.
Vía
12/06/12
Umbra
Premio da mellor animación do Festival Vimeo 2012.
Artur e Clementina
Celebramos a reedición deste álbum porque hai libros que nunca deben desaparecer dos andeis das librarías e que perduran ano tras ano porque seguen sendo necesarios. Necesario é por tanto falar de igualdade, de muller que non se somete ao home, de liberdade, de crer nunha mesma... un álbum que denuncia a discriminación e combate estereotipos que, desgrazadamente, inda existen. Todo isto se agocha tras estas dúas tartarugas chamadas Artur e Clementina que ideou Adela Turín hai máis de trinta anos e que está ilustrada por Nella Bosnia que publica Kalandraka. Un libro que non debe faltar nas escolas e nas casas para axudar nunha educación igualitaria que debe seguir cada día nunha loita continua, xa que a guerra non rematou nin está vencida.
Paula Carballeira en Forcarei
Pretendía facerlle un agasallo especial de despedida ao meu alumnado de Forcarei e a editorial Kalandraka ofreceumo en bandexa de prata: ter a mellor contacontos do país só para eles é un luxo que agardo saiban apreciar na súa xusta medida. Porque así foi: Paula Carballeira asustounos cos seus contos de medo e abraianos coa súa profesionalidade. Profesorado e alumnado aplaudiron e agradeceron a súa visita.
Dende humilde recuncho que é a miña casa virtual, quero dar as grazas a Ricardo pola oportunidade e pola xenerosidade. Son unha afortunada por traballar con comerciais coma el.
11/06/12
Moraima
O outro día colgamos un vídeo deste poema realizado por catro alumnas. Hoxe ensimásvos outra opción diferente:
Libros... ilustracións de Alireza Darvish
De cando en vez teño que vos traer as marabillas que topo aquí, coma esta, Arte e Lectura, ilustracións de Alireza Darvish . Unha visión do mundo baseada nos libros.
Subscribirse a:
Comentarios (Atom)
