Prexuízos lingüísticos

Traio desde A Tabarra Dixital este interesante estudo dos prexuízos que vivimos desde os tempos de Ramón Piñeiro.
A lingoaxe i as lingoas, o discurso de ingreso de Ramón Piñeiro na Real Academia Galega (1967), pode considerarse o texto co que se inicia a formación da sociolingüística galega. Nel introduce nocións fundamentais, entre elas a de prexuízo. Este controvertido intelectual, ao que se homenaxea este ano nas Letras Galegas, analiza a asociación do galego cos grupos desfavorecidos e do castelán cos dominantes, así como os efectos psicolóxicos que provoca esta situación.
Un dos prexuízos que recolle e segue en boa parte vixente é aquel que identifica, en todas as sociedades occidentais, progreso con homoxeneización cultural, coa conseguinte dificultade para entender que o desenvolvemento pode e debe ser compatíbel coa pluralidade.
É fundamental o feito de que lle outorga un sentido histórico e social ao problema da lingua, entendendo que este afecta á autorrealización da colectividade que a fala. Así, o problema da lingua é o problema do país e a recuperación da lingua a recuperación do país.
Despois disto, unha escolma dos prexuízos aínda actuantes na sociedade galega feita polo seu alumnado de 4º:

Os PrexuíZos LingüíSticos

View more presentations from ecursocig.

Defensa cerrada

A miña última lectura e proposta de novela negra vén agora do sur, do Mediterráneo, da man de Petros Márkaris, famoso que aínda non chegara ás miñas mans. Teño que dicir que chega para quedar, porque me parece fantástico.
Esta novela, Defensa cerrada, parece que é a segunda da serie policíaca protagonizada por Kosas Jaritos, un antiheroe de ideas politicamente incorrectas que nos ofrece o retrato do cotián en Grecia, incluída a súa vida persoal, casado cunha ama de casa que podemos maxinar perfectamente polos detalles que dela nos conta. Tanto, que a vida persoal deste home ten case tanto peso como a intriga na novela, centrada en dous asasinatos aparentemente inconexos entre si. Un detalle simpático: o protagonista le dicionarios. E unha continua ollada sobre os albaneses, algo que chama a atención.
Ademais, unha ollada sobre o devir ateniense: a calor, a choiva, as continuas folgas, o tráfico imposible... unha visión que cadra perfectamente coa realidade desta cidade.
Unha novela con toques de humor e cinismo que a afastan das lecturas de novela negra escandinava á que tanto gusto collín ultimamente.
Un boa lectura, amena, se es fan deste xénero. Márkaris pasa á miña lista de autores policíacos.

Autumn Story

Autumn Story, dos Firekites, dirixida por Lucinda Schreiber e Yanni Kronenberg a partir de animación feita con xis.

Firekites - AUTUMN STORY - chalk animation from Lucinda Schreiber on Vimeo.

Vía Capítulo 0

A primeira decisión

No Faro de Vigo lemos con indignación, estupor e tristura que o noso novo presidente mandará unha circular a todos os centros educativos non universitarios con instrucións que aseguren a «liberdade para elixir o idioma tanto aos profesorado como ao alumnado».
Esta é a crise que tanto preocupa aos nosos políticos: a destrución da nosa lingua. Merecémolo, xa que o pobo galego elixiuno sabendo que estas eran as súas intencións: teñen a maioría e fan o que lles peta. Así nos irá a partires de agora. Nunca tanto rexeitamento cara a aquilo que nos conforma como pobo diferenciado vivimos como até agora. A derrogación do decreto xa nos tarda.
Cal será o funcionamento dos centros a partir de agora? Racismo por cuestións idiomáticas? De que liberdade nos fala este señor? Perdoénme señores, por non publicar este blogue en trilingüismo...

Ilustrar a Verlaine

Booktrailer de la edición de Verlaine ilustrada por Joss, cunha voz desgarrada moi axeitada.

Vía No sólo libros.

Scintillation

Fermoso e relaxante experimento visual composto dunhas 35000 fotografías e diversos efectos luminosos, visuais e sonoros.

SCINTILLATION from Xavier Chassaing on Vimeo.

Vía Microsiervos

Campaña antitabaco

Veño de topar aquí esta imaxe e non me puiden reprimir...

Conexión Tubinga

Hoxe a recomendación vén novamente da man de Thalía Troitiño. Eu aínda non lin o libro así que xa vos darei a miña opinión.

Este libro, Conexión Tubinga de Alberto Canal, conta a historia dun mozo que está estudando no Seminario. El, Tito Besteiro, vive no Divino Mestre, onde forma parte dun grupo, "Os Zaratustra", grupo de mozos que se reunen clandestinamente polas noites nas habitacións para falar dos libros lidos, experiencias, etc.
A historia, principalmente, sitúase no ano anterior ao Rito, último paso para ser cura.
Durante este ano vivirá grandes experiencias que farán que se replantexe o seu futuro, e coñecerá á persoa que o marcará e axudará con respecto a este.
A historia xira en torno a un libro prohibido no Divino Mestre, o titulado Existe Deus? de Hans Kiing. O porqué da prohibición vén dos anos 70, anos de enfrontamento da igrexa vangardista de Hans Kiing coa igrexa tradicional.
Toda a polémica desenvólvese na cidade alemá de Tubinga.

Neste libro trátanse aspectos como o amor, a liberdade de elección, os enfrontamentos do pasado, o que é e o que foi a Igrexa, a homosexualidade...
Creo que é un libro interesante e disfrutei da súa lectura, por iso quero recomendalo aquí. Fíxome reflexionar sobre algúns aspectos dos que trata a obra, o que é importante.

Historias da Ciencia

Unha presentación moi curiosa sobre o peso que ten o saber dos nosos antergos:

Historias de la ciencia

View more presentations or Upload your own.

Matar a Platón

Aínda que a coñecía, non lera nada con anterioridade desta poeta, Chantal Maillard. Agora chegou ás miñas mans o seu poemario Matar a Platón seguido de Escribir, merecedor do Premio Nacional de Poesía no ano 2004. O libro componse de dous poemas longos nos que reflexiona sobre "a imposibilidade da compaixón", desde un lado filosófico no primeiro e desde un rexistro lírico no segundo, co leit motiv da morte e eses tres versos finais, derrotadores:

“Escribo
para que el agua envenenada
pueda beberse”.

Para min, foi un libro sorprendente e cativador, que apurei coma se dun grolo se tratase, instintivamente despacio pero sen deixalo ata rematar. Unha palabra: desconcerto. Desconcerto ante o tema, ante a morte, ante as imaxes, ante a multiplicidade de voces. Desconcerto, en fin, ante unha poesía poderosamente abstracta e destrutiva que é ao mesmo tempo fermosa e emotiva.
Déixovos dúas ligazóns aquí e aquí con análise da obra, e por suposto, algúns poemas:


Ningún fotográfo acudió a desplegar el tiempo,
el tiempo que se anuda como un ojo vendado
en el retrovisor.
No habrá lugar que repita el espanto
o la extrañeza: ese espacio pequeño
en el que se deportan las imágenes
a otras lejanías.
Por eso me dan ganas de corregir la escena:
el muerto -¿lo está ya?- cayó baja la rueda,
no hay pájaro y la casa se desploma,
se oye caer un niño (oblicuo y dorado)
y un perro sale huyendo
con una bota de agua entre los dientes.
Pero alguien me detiene. Me exhorta a serle fiel
a lo escrito. Sospecho que usted leyó a Platón
y comparte su amor por los espejos:
el verso ha de ser copia exacta y fidedigna
de no se sabe qué realidad verdadera.
Pero no, no es usted -habrá de perdonarme el lapsus-:
el conductor me mira y me odia despacio;
supone que proyecto aumentar su desgracia.


No existe el infinito:
el infinito es la sorpresa de los límites.
Alguien constata su impotencia
y luego la prolonga más allá de la imagen, en la idea,
y nace el infinito.
El infinito es el dolor
de la razón que asalta nuestro cuerpo.
No existe el infinito, pero sí el instante:
abierto, atemporal, intenso, dilatado, sólido;
en él un gesto se hace eterno.
Un gesto es un trayecto y una encrucijada,
un estuario, un delta de cuerpos que confluyen,
más que trayecto un punto, un estallido,
un gesto no es inicio ni término de nada,
no hay voluntad en el gesto, sino impacto;
un gesto no se hace: acontece.
Y cuando algo acontece no hay escapatoria:
toda mirada tiene lugar en el destello,
toda voz es un signo, toda palabra forma
parte del mismo texto.

O nó de Escher

Atopo en Microsiervos esta curta de Francisco Gutiérrez, do ano 2003. O mundo das perspectivas enganosas e do imposible, de escaleiras que soben infinitamente..., temática do xenial pintor e matemático M.C. Escher, que tanto ama Anxo. Para ti, aínda que non sei cando o poderás ver.

Parodia

Unha copia que case mellora o orixinal... ou sen case.

Vía Recogedor

Divorciarse

Máis que clara esta publicidade dun bufete de avogados de Chicago:"A vida é curta. Divórciate".




Vía Todas

Espirros a cámara lenta

O goberno australiano utilizou esta publicidade como parte dunha campaña para convencer á xente de que se vacine contra a gripe, que precisamente utiliza como vía de transmisión as pingas cargadas de virus que tiramos ao espirrar.

Vía Microsiervos

Sprint

Nova campaña:

Vía Todas

Carousel

Pequeno filme-anuncio dirixido por Adam Berg e producido por Setink Digital para promocionar o novo formato de pantalla Cinema 21:9 de Philips. Trátase dunha impresionante imaxe conxeada case infinita e en 3D.

Vía Mangas Verdes

Cabelo Pantene

Imos dedicar a fin de semana á publicidade. E este é espectacular, máis sendo de Pantene. E que música!

Vía Sexismo publicitario

Cuerpo a cuerpo

Gustoume esta proposta de novela negra española. Cuerpo a cuerpo (gañadora do premio "Brigada 21" de novela negra) de Eugenio Fuentes resulta dunha gran calidade, cun detective moi realista e consciente do día a día no que vive, cunha capacidade extraordianaria para envolver ao lector, quen desexa saber máis desde o comezo do libro, sen necesidade de crimes violentos ou vuluptuosas formas de novela negra. Retrato sociolóxico da nosa clase media, analiza posibles móbiles e desexos que poden levar ao asasinato, nun ambiente en que todos son sospeitosos porque sempre hai algunha razón de odio entre as persoas. Pero isto non acontece desde a primeira páxina, senón que o autor entretennos con outras cuestións -que sabemos que nalgún momento terán importancia na historia- tan ou máis interesantes que o propio crime, cun ritmo agradable e equilibrado.
Se vos gusta a novela negra (sen necesidade de que sexa nórdica) aquí tedes garantida a lectura. Un máis na lista para o verán!

Río abajo

Xenial. Encantoume este cómic do autor francés Pascal Rabaté, que mereceu o premio da crítica francesa ao mellor cómic no ano 2007.
Río abajo fálanos da vida, desa costa abaixo que esta significa, de como tentamos recuperala antes de que sexa demasiado tarde. E ademais, recoñecendo que a vellice pode darnos unha nova oportunidade. Indicativa a portada:

sex: se hará lo que se pueda
drug: sobre todo contra el colesterol
rock'n'roll: se me da mejor la gaita.

Despois disto, que podemos agardar? Tenrura, sexo, paixón, humor, emocións... e optimismo. O sexo non debe ser un tabú para as persoas con idade, e o amor non está pechado para elas: iso é o que se desprende coa súa lectura.
É unha obra chea de optimismo, cuns debuxos con trazos sinxelos e vigorosos, cheo de calidez humana, que semellan esbozos dentro de encadres funcionais ao seren esquemáticos. Lonxe do Arrugas do que xa vos falei, pero con algúns puntos en común.

Vals con Bashir

Encantoume esta novela gráfica. Curiosamente, a historia deste libro é xusto ao revés do que adoita suceder normalmente na industria cinematográfica; neste caso, primeiro realizouse o filme e logo a adaptación ao papel. Aínda non tiven oportunidade de ver a película: máis ganas teño aínda despois de ler o cómic. É unha auténtica pasada.
Vals con Bashir de Ari Folman e David Polonsky publicado pola editorial Salamandra -cantos acertos os desta editorial!- denuncia a brutalidade e a inxustiza da guerra: iso que precisamente nos comentaba Murado antonte; as guerras non sacan nada bo das persoas, só o ruín que levamos máis dentro. E o xeito de denunciar todo isto é mediante a tentativa de recuperación da memoria do protagonista, quen non lembra as atrocidades das que foi testemuña porque a nosa mente ten un mecanismo de autodefensa. E aquí vemos como a amnesia colectiva debe ir mutilándose ata enfrontar a dura realidade da guerra.
Unha lectura boísima, sinceramente, que dá que pensar sobre o sensentido das guerras. Altamente recomendable.
Novamente, deixo o tráiler da película. Como os nosos cines non nos deron a oportunidade de vela en pantalla grande, a ver se podemos alugala. A música creo que é unha boa elección nela:

Coraline

Xa que onte foi o día dos libros, hoxe vai ser día de colgar as miñas últimas lecturas en xeito de banda deseñada. Se antes falamos de "A la sombra de las muchachas en flor" agora turno para Coraline, baseada na novela de Neil Gaiman, adaptada e ilustrada por P. Craig Russell cuns debuxos preciosos e unha coidadísima edición que fará as delicias, creo, dos adolescentes, posto que me parece unha lectura moi propia para eles, máis que para min, porque estas historias medoñentas -ou terroríficas- non adoitan gustarme. Como aliciente, o filme estrearase axiña na nosa terra.
Un conto do século XXI no que unha nena, aburrida, decide cruzar unha porta da súa casa para topar un mundo paralelo onde deberá loitar por aquilo que realmente ama e onde descubrirá o seu propio valor.
Non sei como é a novela orixinal, pero o traballo do ilustrador paréceme xenial: os debuxos, as cores, é un libro fermoso que consegue esa inquedanza que procura no lector tanto polo texto como polos trazos.
Creo que paga a pena botarlle un ollo: para os que non sodes moi lectores deste xénero, pola diferenza e a presentación, e para os que sodes, pola temática simplemente.
Déixovos un adianto da adaptación cinematográfica. Xa me contaredes.

A la sombra de las muchachas en flor

Foi unha sorpresa (perdoade o meu descoñecemento) atopar a Marcel Proust adaptado a un cómic. Cando chegou ás miñas mans este libro non reparei no título, só nos exquisitos debuxos. En realidade, este é o segundo tomo, xa que a portada di así:

Marcel Proust
En busca del tiempo perdido
A la sombra de las muchachas en flor
Primera parte: Nombre de la región: la región (Volumen I)
Adaptación de Stanislas Brézet y Stéphane Heuet
Ilustraciones y color de Stéphane Heuet

Chama a atención do cómic sobre todo a cantidade de letra entre as viñetas. E é que "resumir" a Proust é tarefa complicada. Este autor tentouno coma un xeito de achegar ao clásico a todo o mundo. Traballo ten por diante, e xa leva uns cantos tomos.
Consegue unha escenificación do contorno conservando a esencia da obra. Percorremos pasaxes da infancia e adolescencia de Proust, cun interese que medra polas mulleres ás que ve. O ritmo é sereno e moi elegante, tanto no xeito de despregar as imaxes coma os textos.

Historia do Libro

Nun día coma hoxe non podemos esquecer que a evolución da lectura é parella á evolución do ser humano, agora que tanto se fala dos e-books. En Bibliomelide atopamos esta presentación:

Historia do libro

View more presentations from susanalosada.

E en No sólo Libros as mellores primeiras frases da Literatura:

A primeira frase dunha obra orixinal en español corresponde a Cen anos de soidade de García Márquez. No posto 27 está O Quixote. A primeira é de Moby Dick, de Herman Melville.

En biblioburro

Luis Humberto Soriano leva dez anos transportando tesouros nun burro: libros. E ao levalos, convértese en mestre-bibliotecario ao sentar a ler cos nenos e fomentar o amor pola lectura. E todo isto, por iniciativa propia. Percorre pistas e camiños co biblioburro.
Diferentes proxectos téñeno apoiado: a empresa de transporte TCC construíu a primeira fase da edificación destinada á biblioteca sedentaria; a cadea de radio RCN por mediación do xornalista Juan Gossain realizou unha campaña coa que logrou unha dotación de cinco mil libros; a Caixa de Compensación de Magdalena, CAJAMAG, brinda apoio constante con recursos económicos para o bibliotecario. Na actualidade a ONG española Acción Visual xestiona un proxecto de cooperación internacional para ampliar a cobertura desta biblioteca rural ambulante.
O biblioburro leva libros co obxectivo de estimular a lectura, aportar coñecementos, dotar de material didáctico a nenos, familiares e profesores e incentivar a cohesión da comunidade a través da socialización dos libros, a lúdica das sesións e os percorridos da biblioteca rural ambulante que chega a zonas apartadas da rexión.

Vía

Día do Libro

Mentimos nas enquisas? Lemos todo o que dicimos?

Hoxe, Día do Libro, lembramos que un artigo publicado o pasado mes de marzo en The Guardian afirma que "os británicos admiten ter mentido nas enquisas literarias"; parece que nos avergoñamos de non termos lido certos libros que afirmamos ler. Así as cousas, o que si parece claro, é que as mulleres lemos máis cós homes (cantas cousas facemos "máis"?).

É Koichiro Matsuura, Director Xeral da UNESCO, quen deixa unha nova mensaxe. Se o ano pasado fíxose fincapé na dimensión lingüística da edición, neste ponse a énfase sobre o papel do libro no desenvolvemento dunha educación de calidade e sobre a relación entre libro e Dereitos Humanos. Unha mensaxe ambiciosa e optimista que nos lembra que un de cada cinco adultos no mundo é analfabeto.

Cabe situar este Día Mundial en el marco del Decenio de las Naciones Unidas de la Alfabetización (2003-2012), que tiene por lema “La alfabetización: un camino hacia la libertad”, con el fin de evocar la dimensión emancipadora del libro. Esta articulación resulta especialmente necesaria, sobre todo si queremos que el libro sea un vector primordial de alfabetización para todos los seres humanos y, en particular, para los grupos sociales marginados, en un momento en que uno de cada cinco adultos no sabe leer ni escribir.
Instrumento que permite conocer y compartir, el libro debe servir a la educación, la plena realización y la autonomización de la persona. En ese sentido, es un instrumento que contribuye a hacer realidad el derecho universal a la educación y la participación efectiva de todos en la vida social, política y cultural.
Además, es preciso insistir (ahora que acabamos de celebrar el 60o aniversario de la Declaración Universal de Derechos Humanos) en que el libro no es nada si no garantizamos su libre circulación. En efecto, es esa “libre circulación de las ideas por medio de la palabra y de la imagen”, consagrada en la Constitución de la UNESCO, lo que debe seguir siendo objeto de nuestra atención constante hoy en día, para seguir promoviendo el acceso universal al libro. Es evidente que en la cuestión del libro y de su difusión lo que está en juego es a la vez nuestra comprensión de una auténtica educación de calidad para todos y el respeto a la universalidad de los derechos humanos y las libertades fundamentales para todos.

Vía

Ou calquera outro libro!

Día da Terra

Greenpeace mándanos este chamamento:

Cando entramos en acción contra os peores delictos ambientais, estamos actuando en contra da desesperación. Pode semellar que os efectos do cambio climático non teñen solución; porén, non é demasiado tarde.

Nestoutro vídeo (vía Islas Cíes) explícannos o cambio climático e as súas causas, as súas consecuencias e consellos para que tod@s poñamos o noso gran de area por frear o seu avance.

Earth day 2009 from Zoltan Ladanyi on Vimeo.

Encontro con Miguel Anxo Murado

Onte tivemos a sorte e a honra de compartirmos a xornada con Miguel Anxo Murado, un home cheo de sorpresas e conversas abraiantes que nos fixo pasar un día -a pesar de todo- agradable e instrutivo. Falounos non só dos seus libros e da súa experiencia vital, senón que tamén comentamos o horror das guerras, da necesidade de defender e falar a nosa lingua, do encontro dos galegos polo mundo, do oficio do xornalismo, da visión que se ten de nós por aí fóra, da presenza dos xornalistas nas guerras, de sentimentos, de impresións, de guións cinematográficos, das escolas palestinas, da dureza da vida, do deserto... O alumnado de 4º de ESO e 1º de Bacharelato fixeron moitas preguntas a un persoeiro que tanto nos puido ofrecer.
Anteriormente, acompañara ao alumnado de 3º de ESO de Relixión para lles falar do conflito árabe-israelí. E logo da agradable e aleccionadora comida que compartimos, reflexionamos no club de lectura sobre Israel, da súa situación, dos seus habitantes, dos seus odios e temores...
Aprendemos tanto que aínda non acabamos de asimilalo!

Grazas de todo corazón por vires.
E grazas a Fernando e á editorial Galaxia por agasallárnolo.

Sen aplausos

Unha antiga alumna mandoume esta ligazón de Youtube para chamar a miña atención sobre esta conferencia. Si que hai xente para todo, si...

Non á violencia contra as mulleres (LXXVIIIX)

O carnaval de Cádiz, tamén contra a Violencia de Xénero:

Cabeza de perro

Encantoume este libro. Cabeza de perro de Morten Ramsland trata dunha divertida, orixinal, excéntrica e diferente saga familiar. Dicir que o libro atrapa é pouco. Realmente reborda, con saltos no tempo, con personaxes fascinantes, con historias case inverosímiles, cunha traxicomedia absurda e realista... unha saga familiar escandalosamente tenra que non deixa indiferente mentres pensamos "que familia tan normal teño". E volvemos a estar ante literatura nórdica (semella que me vaia especializar!) que nada ten que ver coa novela negra da que tantas veces temos falado. Tres xeracións que a avoa regala ao neto antes de morrer, cunha visión moi persoal deste que traslada ás súas pinturas. E cun contrapunto marcado pola irmá do narrador. Toda unha beleza.
Lembrade que hai tempo falamos doutro libro que me encantou Hace mil años que estoy aquí que tamén contaba unha saga familiar. Non se asemellan en nada, pero as dúas son estupendas.
Non vola perdades, paga a pena: botaredes gargalladas e procuraredes que a carne non se poña de galiña con esta novela. Garantida.

O valor da cultura

Hai loitas diferentes. Sabemos de guerras, falamos delas, denunciámolas. Sabemos -ou non- de inxustizas varias; ás veces pechamos os ollos ante elas: preferimos non velas; outras veces plantámoslles caras como mellor sabemos ou podemos. Nesta loita diaria da vida, tan diferente e tan marcada segundo o lugar de nacemento (privilexiados que somos), vemos no día a día como moitas veces o noso alumnado se queixa e azanea por vir ao cole, por ter que estudar, por ter a oportunidade de adquirir unha cultura que os formará e conformará como persoas. Noutros lugares non teñen este dereito: deben enfrontarse a diferentes perigos para poder acceder á cultura.
Este é o caso dos nenos e nenas palestin@s, quen cada día deben evitar aos soldados israelís, para poder ir ao cole. Coa axuda dos seus pais, conscientes de que a educación dos seus fillos e fillas é o valor máis importante que poden transmitir. Un drama máis dentro da traxedia destas vidas.
Estes peques deben percorrer un escabroso camiño diario por tellados en ruínas, entre obstáculos e medos. Un drama que se repite nos asentamentos palestinos: os soldados israelís creban o dereito dos nen@s de ir ás destrozadas pero dignas escolas palestinas. Moitos dos nenos rematan nos ambulatorios cos brazos rotos ou os ombreiros escordados polos encontros cos militares. Nenos de 6 anos colocan táboas para pasar dun tellado a outro a máis de 15 metros do chan. Non teñen medo ao baleiro, pero si aos soldados. A violencia e a perturbación que teñen estas experiencias producen un severo impacto psicolóxico en todos eles. Son cada vez máis violentos e maceran co tempo todo o odio aprehendido na infancia para se coverter en potenciais e vingativos terroristas.



Donna Baillie, estudante de Ciencias políticas en Cambridge, é o autor do documental "Secret Hebron - The school run", que amosa a difícil travesía destes nen@s palestin@s durante o asedio á cidade de Hebrón no ano 2003. Gravado con cámara oculta, conviviu con eles para saber toda a historia.

Vía Libro de Notas

O galego, o inglés e Feijoo

Mañá recibimos ilusionados a visita de Miguel Anxo Murado. Vén falar de tantas cousas! E imos aproveitar para lembrar este artigo publicado na Voz de Galicia o 12 de marzo:

Sempre me chamou a atención o feito de que moitas das persoas que din que «o inglés é imprescindible» non saben inglés. Pero máis abraiante resulta cando parecen opoñer o inglés ao galego, como se un fose a alternativa do outro. Foi este o caso de Alberto Núñez Feijoo quen, preguntado polo galego no ensino, respondeu misteriosamente que o que lle preocupaba era o inglés. Ben está que se preocupe Núñez Feijoo do inglés, mais terá que recoñecer que a el, en concreto, o inglés non lle serviu nesta vida tanto como o galego, que foi clave na súa carreira. Como el, a maior parte dos galegos fan a súa vida en Galicia, onde se falan dúas linguas, e son esas as que lles resultan imprescindibles en primeiro lugar, se van ser funcionarios ou relacionarse con eles, ou simplemente queren participar nas conversas de moitos dos seus amigos. Aprender galego é, como pouco, unha cuestión de comodidade.

Pero a afirmación de Núñez Feijoo é aínda máis paradoxal porque non só o pobre galego non ten a culpa do baixo nivel de inglés en Galicia, senón que o obstáculo estaría máis ben no español. A dobraxe sistemática en televisión, por exemplo, é o que fai que a xente a penas escoite inglés en todo o día. Para mellorar en inglés é indispensable reducir o espazo do español nas nosas vidas. Moitos estamos dispostos, pero non está claro que quen se resenten da presenza na súa vida cotiá dunha lingua tan fácil para eles como o galego aceptasen mellor outra máis difícil. A realidade é que o argumento en favor do inglés é para eles un intento pouco sincero, e pouco respectuoso, de asociar o galego co atraso.

Se deixamos a un lado eses prexuízos, quedan certas verdades indiscutibles, gusten ou non. Durante a nosa vida non desaparecerán nin o galego nin o español, polo que para vivir nunha Galicia democrática é necesaria a competencia nas dúas linguas. Para que isto non se converta nunha carga económica, o lóxico é que eses coñecementos os facilite o Estado, o que significa impoñelos dalgunha forma. Tampouco o español vai substituír ao inglés como lingua global na nosa vida, polo que o inglés tamén é necesario. Para estendelo cómpre aprender a valorar as linguas, todas, empezando polas que falamos nós mesmos. Porque un alumno ao que aprendan a detestar as matemáticas dificilmente acabará amando a física teórica.

Machu Picchu Post

Curta en 3D "Machu Picchu Post" realizada por tres alumnos de Supinfocom:

Machu Picchu Post from Machu Picchu Post Team on Vimeo.

Vía Recogedor

Muros

Ás veces, os humanos erguemos muros invisibles para fuxir daquilo ao que lle temos medo: podemos construír muros contra a soidade, contra a dor, contra a inimizade... Pero non contentos con iso, somos quen de construírmos muros para afastarnos doutros pobos que viven ao noso carón, como sinal de vitoria e asoballamento. Así sucede, por exemplo, entre Israel e Palestina, ou entre EEUU e México. E entre Marrocos e o Sáhara Occidental.
Xa temos falado deles. Cando tratamos o tema do Sáhara como eixo central do noso club de lectura o curso pasado, incidimos na súa existencia. Agora traémosvos unha nova reflexión de man de Jordi Calvo Rufanges.

Un muro que é unha xigantesca barreira de pedras, area e arame, custodiada por máis de 125.000 soldados marroquís, armados por países como España e Francia, con máis de 5 millóns de minas. Símbolo da ocupación militar do territorio saharaui. Responsabilidade non exclusiva de Marrocos, xa que o Estado español, antigo colonizador, segue sen posicionarse claramente, pero, iso si, segue a vender armas a Marrocos.
E vivan os Dereitos Humanos.

Vía Libro de Notas

Pensións

O humor, que non falte para comezar ben a semana:

Antes de morirme

Non, non me vou queixar das bágoas derramadas ao ler este libro: a miña benquerida Paramio avisoume. Pero con este argumento, era completamente imposíble fuxir delas: unha moza que sabe vai morrer en pouco tempo quere cumprir unha serie de desexos... ata que atopa o amor. Este é o argumento de Antes de morirme, de Jenny Downham. Pero isto non significa que esteamos ante unha obra lacrimóxena, que se comprace na recreación da dor. Non, nada máis afastado. O libro enfronta a morte desde a narración da protagonista, que sente marchar a súa vida sen facer aquelas cousas que os demais poderán facer, ou non, por ter máis tempo para facelas. Que se enfada ante a súa propia dor, que se deixa levar por ela, que se indigna consigo mesma ou cos demais... pero tamén temos o relato do amor, do que este significa, da paixón, do sexo, do desexo conxugado nun mozo que a ama ata o derradeiro instante. Conmovedora e lúcida, ás veces aterradora, triste e fermosa.
Unha novela que deberiamos ler para entender a forza do momento, para non esquecer a ledicia da vida, para vibrar. Outra lectura para o voso verán, queridas nenas!

Ropa interior

Cando o amigo que me regalou este libro de poemas, Ropa interior de Javier Ruiz Taboada, me preguntou "que tal?", eu contesteille cun adxectivo que a min mesma me sorprendeu: "escaso". E este era o sentimento que me dominaba coa lectura dos poemas, uns poemas sinxelos, cotiáns, de amor, uns poemas de fácil entendemento que, porén, me producen esa sensación de escasez que vos comentaba. Contén poemas que me gustan máis ca outros, coma sempre, versos que me encantan, pero non chega a ter a forza que me gusta na poesía. Déixovos aqueles que a miña lectura subxectiva escolle, coma sempre:

Pasa.
La puerta está abierta.
Quítate la ropa
y ponte mi camisa.
Préstame los labios
que quiero tus besos,
que quiero tu risa.
Túmbate a mi lado,
y háblame al oído.
Dime que es un sueño
y no me despiertes.
Ámame sin prisa,
quiéreme despacio.
No cierres la puerta.


Mi cama huele a ti
cuando te marchas.
A tu viejo pijama,
a tu perfume,
a tu sexo,
a tu aliento,
a tu crema de manos,
a tu pelo mojado,
a tu te quiero.
En el hueco que dejas
en mi cama,
se acuesta la tristeza
a dormir cada día,
y también huele a ti.

Flores, para quen?

A fin de semana, xa sabedes, hai que rir un pouco:

Paradoxos

A nosa lectora "Iria" (gustaríame identificarte: é un honor terte entre nós) acaba de me deixar a ligazón, e esta pide ter o seu espazo aquí e agora (precisamente hoxe!).

A nova podedes lela aquí, no Faro de Vigo, baixo o titular

Un informe de FAES tacha de extravagancia la normalización del gallego durante 30 años.
La fundación de Aznar afirma que esta lengua sobrevivió por el "analfabetismo del campesinado"

“La última de las extravagancias que atraviesa la historia de Europa”. Así define la normalización lingüística del gallego un artículo que publica la Fundación para el Análisis y los Estudios Sociales (FAES), que preside el ex presidente del Gobierno José María Aznar. El documento, cuyo autor es el filólogo clásico y profesor de Lengua Española Andrés Freire, afirma que la normalización, una denominación que tampoco considera afortunada, fue un “experimento” ante el que “se inmolan la educación, la política cultural, la economía, los derechos individuales y el sentido común”.
El filólogo defiende que el proceso de evolución histórica del gallego representa la construcción de una “lengua reconocible” a partir de una “suma de variantes lingüísticas” cuya “supervivencia” en los “entornos populares” se debió al “aislamiento” de Galicia y al “analfabetismo del campesinado gallego”. Todo ello, prosigue en su artículo, se reforzó cuando, en un romanticismo “tardío”, una “minoría intelectual luchó por convertirla en lengua literaria, creando un gallego poético algo artificioso”.
En el documento, que se puede consultar en la web de la Fundación FAES, Freire explica que este proceso llevado a cabo “en los últimos 30 años” ha “puesto en entredicho” el “fenómeno de expansión” del castellano que “desde Alfonso X” –del que olvida que es autor de las “Cantigas de Santa María”, en gallego– “se convirtió en la lengua de prestigio” en la Península.
“La ignorancia de algunos y el interés de otros han aunado esfuerzos por revertir este proceso de siglos con la excusa de que estamos ante una anormalidad resultante de un supuesto “imperialismo castellano”, afirma en su artículo Andrés Freire, quien engloba bajo el mismo paraguas no sólo las políticas lingüísticas del bipartito, que en la comunidad gallega han sido contestadas por “Galicia Bilingüe”, sino también las de su predecesor en el cargo, el popular Manuel Fraga.
Así, señala que esta política lingüística se ha desarrollado y “crecido independiente del partido en el Gobierno”. “Muchos, con mejor razón que la mía, han puesto sus ojos en la conculcación de derechos que implica”, comenta. “Empezaron con solicitar el bilingüismo oficial, prosiguieron con la discriminación positiva, avanzaron hacia la desaparición del castellano como lengua oficial de facto en Galicia y ahora sueñan con que el uso de éste pase a ser excepcional con la excusa del derecho a “vivir en galego”, proclama el autor.
Este experto en griego y latín niega que existan ataques al gallego “salvo en los foros nacionalistas”. “Nuestros vecinos de allende los Pirineos disponen también de catalán y vasco y nadie ha convertido sus escuelas en centros de expulsión de la lengua”, asegura en su artículo de la revista “Papeles FAES”.

Pero ao mesmo tempo chega ao meu correo o texto íntegro da tese do señor Andrés Freire, titulado

"Las paradojas de la normalización"

que vos deixo en formato "Issuu", xa sabedes, podedes amplialo para lelo comodamente.

Open publication - Free publishing - More politics

Eu alucino.

O xornal é sagrado

Un anuncio ben simpático, aínda que lle sobra algo, non?:

Vía Islas Cíes

Mitose cantada

Estou pensando en estudar Rosalía, Curros e Pondal a ritmo de muiñeira. Que vos parece? Aprobaredes mellor? Desde logo, a mitose nunca pensou ter tanto ritmo:

Vía No sólo libros

Baile de cellas

En publicidade todo vale. A min póñenme un pouco nerviosa, que conste.

Vía Recogedor

Voces que afectan

Susan Boyle, de 47 anos, cunha pinta un tanto rara, seica, fíxose famosa no Reino Unido e na rede debido á súa actuación o pasado sábado no programa de televisión "Britain's Got Talent". Interpretou Soñé un sueño (I Dreamed a Dream) de Los Miserables dun xeito que pon os pelos de punta. A min emocionoume, desde logo. A ver a vós.

Como non podo colgar o vídeo debedes premer na imaxe para velo directamente en YouTube:


Vía

Lembremos

Dende a Coordinadora Galega de ENDL enviámosvos este novo correo para lembrar os actos convocados este próximo sábado 18 de abril e para informar da marcha da recolla de sinaturas dos ENDL ao texto aprobado na xuntanza do 28 de marzo.

1. O sábado 18 de abril ás 10:45 quedamos convocados á entrada da Estación de Autobuses de Santiago de Compostela para ás 11:00 darlle entrada no Rexistro da Xunta ao documento avalado polos ENDL . Esta é unha primeira entrega de sinaturas que se fai coincidir coas datas de posesión do novo goberno da Xunta. Posteriormente faranse novas entregas de sinaturas a medida que se vaia desenvolvendo a campaña de recollida de adhesións dos equipos. É importante que se achegue o maior número de docentes de todos os niveis educativos e dos ámbitos público, concertado e privado a este primeiro acto ao que tamén se convocará á prensa. Por todo isto, animámosvos a que vos acheguedes e a que fagades partícipes aos compañeiros e compañeiras dos vosos centros desta entrega de sinaturas.

2. Posteriormente, ás 11:30 dará comezo a asemblea da Coordinadora Galega de ENDL no MUPEGA, Museo Pedagóxico de Galicia, situado no barrio de San Lázaro e moi próximo ao Pazo de Congresos (entrada norte a Santiago de Compostela pola AP9). Nesta xuntanza abordaranse cuestións organizativas da recén constituída coordinadora e estudarase un primeiro programa de actividades na procura de establecer dinámicas de colaboración entre os diferentes equipos.

En relación á campaña de adhesións ao posicionamento público dos ENDL ante a derrogación do Decreto 124/2007 por parte do novo goberno da Xunta, temos que felicitarnos todos e todas pola boa acollida que está a ter entre os equipos xa que neste momento, apenas pasados 5 días hábiles dende que se habilitaron os mecanismos para a recollida de apoios, son máis de 200 os ENDL que se sumaron á iniciativa. Con todo, quedan aínda moitos centros por sumar, de aí que sexa necesario facer un esforzo de comunicación participando activamente todos e todas nós na súa difusión e na recolla de sinaturas.

Lembramos a continuación as vías habilitadas para facer chegar os apoios:

a. Enviando un fax ao número 981800064.

b. A través da páxina web http://www.coordinadoraendl.org/.

Para calquera información ou suxestión, apartir de agora podedes dirixirvos aos seguintes enderezos electrónicos: correo@coordinadoraendl.org e coordinadoragalega.endl@gmail.com

Vocapeople

A ver se vos gusta:

O Crepúsculo de Thalía

Unha das miñas queridasnenasdevoralibros quere recomendarvos -moi a meu pesar- esta lectura súa de Semana Santa (as outras lecturas dela destes días xa está nas Estelas dos Ronseis: premede aquí e pasade a saber cales son as súas recomendacións).
Así que segundo Thalía Troitiño o libro Crepúsculo de Stephenie Meyer é unha apaixoante historia de amor entre un vampiro e unha mortal. Desenvólvese en Forks, novo lugar de residencia da moza, a onde se muda a vivir co seu pai.
"Este libro fíxome sentir que en todo momento eu era a protagonista do libro. Envolveume de tal xeito que cada vez que o collía quería chegar ata o final. Xa estou ansiosa por ler a segunda parte.
O que me levou a lelo foi o feito de ver a película. Foi unha das que máis me gustou nos últimos tempos. E o libro aínda é mellor, xa que hai partes marabillosas que non aparecen na película.
Estou segura de que lle vai gustar a calquera persoa que o lea, de verdade. A min fíxome sentir moitas emocións, ledicia, euforia, tristura. Lédeo, paga a pena. É moito máis que a típica historia de amor imposible. Garantido".

Tele ou lectura?

Non sei se é un chiste ou é a realidade que temos:



Vía

Escritoras Españolas en Cervantes Virtual

Un Portal que nace como recoñecemento e homenaxe a aquelas escritoras que loitaron contra os convencionalismos sociais da súa época e lograron, coa súa actitude firme e decidida, abrir as portas deses espazos literarios e culturais vedados á muller daquela. Este é un proxecto dirixido por Mª Ángeles Ayala Aracil, e contén unha completa base de datos dedicada ás mulleres literatas, con artigos, estudos, bibliografía e fonoteca: un catálogo cun listado completo de títulos que comezou dando visibilidade ás escritoras pertencentes ao século XIX e que vai ampliándose cada día.

O Portal inclúe unha bibliografía actualizada dos principais estudos de carácter xeral dedicados a estas mulleres que fixeron oír a súa voz a través da palabra escrita.


Vía Todas

Pódelle pasar a calquera

A organización National Coalition for the Homeless vén de lanzar a campaña "Pódelle pasar a calquera", con música de Radiohead: moito para reflexionar.

National Coalition for the Homeless: It Can Happen To Anyone
by hourigan

Vía Migramundo

Mulleres

Buscando en YouTube atopei estes tres estupendos vídeos sobre a situación da muller e a súa historia na voz e opinión de Eduardo Galeano, de quen temos falado varias veces aquí. Poderedes descubrir figuras que seguramente non coñeciades.
Estes vídeos foron gravados polo Canal Encuentro da Televisión Arxentina. Máis que recomendábel!

Build your own custom video playlist at embedr.com

Día da República

Hai 78 anos as urnas provocaban a fin da Monarquía e o inicio da II República. Oito anos despois as armas acabaron coas voces libres.

La sonrisa etrusca

A nosa benquerida alumna Andrea Díaz, quen normalmente (si, normalmente) se deixa aconsellar, vén de ler este libro que quedou na miña memoria como unha lectura marabillosa que sempre recomendarei: La sonrisa etrusca de José Luis Sampedro.
Pois ben: parece que nela produciu algún efecto porque agora achéganos o seu parecer para compartilo con tod@s vós e tratar de vos contaxiar o mesmo entusiasmo que agora ambas compartimos.
Ela di así:

Xenial. Precioso. Emocionante final que se ía elaborando na miña mente mentres lía como o neno berraba "¡no-nno!". Creo que o final é xenial e que é o mellor punto final para unha historia tan bonita e tan ben contada.

Siddhartha

Laura Carballo Mato proponnos a seguinte reflexión:

Siddhartha
Herman Hesse
Galaxia

Siddhartha pareceume un libro fermosisísmo. Xa dende as primeiras páxinas souben que era un libro diferente aos que lera antes, e fixo que me encantase desde as primeiras páxinas ata as últimas.
É incrible como un neno, intelixente e querido, decida abandonar xa dende pequeno á súa familia para dedicarse a atopar a paz.
Gustoume como Siddhartha nunca se atopaba completo, e aínda sendo o mellor decide abandonar esa vida para tentar ser un Buda- E con iso tivo tamén o valor de abandonar ao seu fiel amigo.
Chamoume moito a atención cando comezou a meterse no mundo matinal e era capaz -ao principio- de conseguir todo o que desexaba só cos valores que aprendera na súa etapa espiritual: xaxuar, pensar e agardar.
Nesa etapa coñeceu o amor dunha muller e caeu en todos os vicios que tanto detestaba. Esta parte, sen dúbida, foi a que menos me gustou xa que a imaxe de Siddhartha, aquel ser case perfecto, botouse á perda, na miña opinión.
Pero logo deuse conta e deixou ese mundo. Gustoume que fixese iso, aínda que podería facelo antes.
Tamén me pareceu moi interesante a figura do barqueiro, xa que se lle deu pouca importancia e pareceume un personaxe fantástico. Ensinou moitas cousas a Siddhartha.
E como non, o final, un final que non me sorprende xa que o maxinaba dende as primeiras páxinas e é o mellor final que podía ter este libro.

Aconsello ler Siddhartha xa que a min pareceume un libro diferente, e ata agora o que máis me gustou dos que lin. Ten moitas cousas que fan reflexionar e encontoume a maneira de falar e todo o que di Siddhartha.
É un libro marabilloso