Curta dirixida por Andrés Barrientos e Carlos Andrés Reyes.
En agosto from Andres Barrientos on Vimeo.
Vía
31/08/11
La acabadora
Non pensaba polo título estar ante unha novela que enganchase tanto. Pero así é. C
omo ocorre, en realidade, con todos os títulos que publica Salamandra, La acabadora de Michela Murgia é unha boa novela. Un argumento que nos achega a costumes ancestrais italianos e que fala da morte dende unha perspectiva diferente e totalmente innovadora. Xustamente é este motivo o que dá título á novela, e o que fai que o argumento vaia medrando lentamente, sen sabermos nós, os lectores, nin a propia protagonista de que se trata ata ben avanzado o tempo, aínda que teñamos máis sospeitas, posto que non coñecemos a existencia de tales "profesións" pero intuímolas. De prosa exquisista, ben temperada, imos avanzando no tempo e imos convivindo nese lugar de Cerdeña onde os costumes que se nos contan chegan a abraiarnos.
Curioso, non aparece a palabra "eutanasia", pero pensamos nela continuamente. E admiramos a narración e os feitos, cunha envexa sá de que o xusto se vexa como o que é. Necesario.
Hay pensamientos que, como los ojos de las lechuzas, no soportan la luz diurna. Sólo pueden nacer de noche y cumplen la misma función que la luna, necesario para cambiar de sentido mareas en algún recoveco invisible del alma (Pag. 106)
omo ocorre, en realidade, con todos os títulos que publica Salamandra, La acabadora de Michela Murgia é unha boa novela. Un argumento que nos achega a costumes ancestrais italianos e que fala da morte dende unha perspectiva diferente e totalmente innovadora. Xustamente é este motivo o que dá título á novela, e o que fai que o argumento vaia medrando lentamente, sen sabermos nós, os lectores, nin a propia protagonista de que se trata ata ben avanzado o tempo, aínda que teñamos máis sospeitas, posto que non coñecemos a existencia de tales "profesións" pero intuímolas. De prosa exquisista, ben temperada, imos avanzando no tempo e imos convivindo nese lugar de Cerdeña onde os costumes que se nos contan chegan a abraiarnos.
Curioso, non aparece a palabra "eutanasia", pero pensamos nela continuamente. E admiramos a narración e os feitos, cunha envexa sá de que o xusto se vexa como o que é. Necesario.
Hay pensamientos que, como los ojos de las lechuzas, no soportan la luz diurna. Sólo pueden nacer de noche y cumplen la misma función que la luna, necesario para cambiar de sentido mareas en algún recoveco invisible del alma (Pag. 106)
O pequeno equipo
Vídeo producido polo colectivo El Cangrejo TV: ‘L’equip petit‘. Gañar non é sempre o máis importante nesta vida.
Vía Lápices para la Paz
30/08/11
Malas ventas
Alex Robinson é o autor deste moi voluminoso cómic -chamado por tanto novela gráfica, con máis de 600 páxinas-: Malas ventas, publicado por Astiberri. Un cómic en branco e negro que fala da vida de varios personaxes, entre eles o alter ego do propio autor. Un libro que nos atrapa porque percorre a vida cotía destas persoas, as súas relacións entre eles e a sociedade que os rodea, a insatisfacción, o alcolismo, o amor, o sexo, o compañeirismo, a amizade, a fidelidade, as frustracións..., un día a día que mestura humor, sarcasmo, ironía, crítica, sátira... é dicir, humanidade, que é a aposta forte do cómic, o que o fai tan interesante.
Para morrer de risa as escenas que falan dos diferentes clientes das librarías (un dos protagonistas traballa nunha), e que nos recalcan que son todas reais: "¿Teneis libros de no ficción?". "¿Puedo fotocopiar unas pocas páginas? No quiero tener que comprar el libro". "No he podido encontrar libros sobre leones en mascotas". "¿Libros escritos por Sherlock Holmes?". "¿Tenéis, no sé, novelas?". "Busco Un tranvía llamado Tennesse por Williams no se qué... con la portada roja". E moitas máis frases hilarantes que nos fan comprender a desesperación do dependente.
Non vos asustedes polo grosor: lese deseguida e é moi ameno.
Non vos asustedes polo grosor: lese deseguida e é moi ameno.
Mulleres do 36
Documental sobre as mulleres que durante a República e a Guerra Civil loitaron para conseguir cambiar o papel da muller española na sociedade, con especial énfase nos aspectos referidos á súa vida cotiá, dando a coñecer como era a súa actividade diaria, a relación co seu medio social, coa familia, a escola, o traballo, os pais, os homes.
29/08/11
Los enamoramientos
Se hai algo que caracteriza a este escritor, é o uso maxistral que ten da palabra. E
volve Javier Marías a demostralo en Los enamoramientos, publicado por Alfaguara. Lin por aí que o que di nesta novela ben podería resumirse en cen páxinas, pero... como escribe este home! Ten un dominio da linguaxe, un poder da palabra escrita, que fai que as 400 páxinas deste libro se lean sen esforzo, con interese, sen intriga, pero si cun certo nerviosismo que non se resolve coa finalización da lectura, posto que a veracidade do argumento resta na imaxinación do lector, aboia, para que este se pregunte se en realidade puido suceder ou non o que alí se conta. Esa é a súa maxia.
Posto que nun principio non maxinabamos tales aconteceres, uns datos que se non van dando mesmo coma se o propio autor se marabillara con eles, buscando despois de cada páxina unha confirmación ou unha negación que non nos será procurada. Baixo un aparente acto casual vanse desgranando sentimentos, emocións, namoramentos... baixo unha óptica de dor e mesmo de sarcasmo que nos emociona profundamente. O mérito é sobre todo cavilar. Porque o que consegue Javier Marías é que o lector se poña na pel da dos protagonistas, que matine nas súas accións e nas súas palabras, que procure o seu lugar e crer ou non no amor, na morte, na enfermidade... e no esquecemento. Porque ao rematar o libro o lector sente uns irreprimibles anceios de verse na pel dos personaxes e xulgar. Xogar a ser xuíces ou xogar a ser personaxes, xogar a amar por riba de asasinatos ou conmiseracións. Amar e ser amado.
E a gozar coa súa prosa.
volve Javier Marías a demostralo en Los enamoramientos, publicado por Alfaguara. Lin por aí que o que di nesta novela ben podería resumirse en cen páxinas, pero... como escribe este home! Ten un dominio da linguaxe, un poder da palabra escrita, que fai que as 400 páxinas deste libro se lean sen esforzo, con interese, sen intriga, pero si cun certo nerviosismo que non se resolve coa finalización da lectura, posto que a veracidade do argumento resta na imaxinación do lector, aboia, para que este se pregunte se en realidade puido suceder ou non o que alí se conta. Esa é a súa maxia.Posto que nun principio non maxinabamos tales aconteceres, uns datos que se non van dando mesmo coma se o propio autor se marabillara con eles, buscando despois de cada páxina unha confirmación ou unha negación que non nos será procurada. Baixo un aparente acto casual vanse desgranando sentimentos, emocións, namoramentos... baixo unha óptica de dor e mesmo de sarcasmo que nos emociona profundamente. O mérito é sobre todo cavilar. Porque o que consegue Javier Marías é que o lector se poña na pel da dos protagonistas, que matine nas súas accións e nas súas palabras, que procure o seu lugar e crer ou non no amor, na morte, na enfermidade... e no esquecemento. Porque ao rematar o libro o lector sente uns irreprimibles anceios de verse na pel dos personaxes e xulgar. Xogar a ser xuíces ou xogar a ser personaxes, xogar a amar por riba de asasinatos ou conmiseracións. Amar e ser amado.
E a gozar coa súa prosa.
Aquí vive xente
Veterinarios sen fronteiras pretende mobilizar á cidadanía para esixir ao goberno español que tome as accións necesarioas para impedir que se destrúa a soberanía alimentaria en África. Fronto ao poder das transnacionais que deciden que comemos e a que prezo, as comunidades campesiñas están desprotexidas.
Algúns estudos afirman que en quince anos pódese esgotar a pesca en África e as únicas causantes deste desastre son as grande flotas pesqueiras (España posúe o 67% da flota europea).
Algúns estudos afirman que en quince anos pódese esgotar a pesca en África e as únicas causantes deste desastre son as grande flotas pesqueiras (España posúe o 67% da flota europea).
Vía
28/08/11
Bicicloteca
Biblioteca sobre rodas con capacidade para 150 kg. Os libros, para aqueles que non teñen acceso ás bibliotecas convencionais.
Novamente, por Cristina.
27/08/11
Alfabeto animado
Proyecto de "n9ve" onde cada letra do alfabeto representa un tipo de fonte.
The Alphabet from n9ve on Vimeo.
Vía
26/08/11
Pregón de Marcos Calveiro na Feira do Libro de Monforte
Como xa fixemos en tres ocasións anteriores, deixámosvos un fermoso Pregón nunha feira do Libro: nesta ocasión é Marcos Calveiro quen fala en Monforte.
Hai un ano, máis ou menos por estas datas, paseaba por esta mesma rúa. Viñera a pasar uns días na procura das pegadas de Lois Pereiro para a biografía para mozos que tiña que escribir por encargo da editorial Xerais. Naquela altura a librería MAPA, hoxe pechada, estaba de liquidación. Malia o reparo que me dá sempre entrar nunha libraría que liquida, pois me sinto como un voitre que voa en circos sobre a súa presa agoniante, daquela volta entrei un chisco temesiño. Tras remexer durante un bo anaco, merquei o diccionario da RAG, por só 5 euros, aos que lle sumei 9 euros máis por unha edición facsimilar dun incunable editado en Mondoñedo no ano 1495, e titulado “Breve Forma de Confesión” de Alonso Madrigal, alcumado “O Tostado”, un libro de 58 paxinas sen numerar, impreso en tipos góticos e cunhas fermosas marcas de auga con forma de cabeza de boi e flor de lis no seu papel.
Máis tarde, cando xa andaba mergullado no traballo de documentación para a biografía, descubrín que por eses mesmos andeis, medio baleiros e tristes nos que eu remexera, pasara a súa man, alá polos anos 70, un adolescente curioso que estudaba nos Escolapios, chamado Luis Ángel Sánchez Pereiro, un adolescente inquedo que quería ser coma Manuel Antonio, “escribir un libro e morrer novo”. E que tamén a pasara polos andeis da libraría Balado e da Xistral rexentada polo poeta Manuel María e a súa muller Saleta Goi. Porque non hai maior espazo de liberdade para un rapaz, e para un adulto tamén, que unha libraría. Unha liberdade que non atopa límite nin traba ningunha, agás a paciencia do propio libreiro, farto de ver a ese adolescente pesado que mata as horas folleando os volumes, lendo as lapelas ou memorizando algún poema co que sorprender a unha moza, sen mercar nunca un
libro.
A través dos dedos de Lois, desa xema que tanta veces mollou na súa boca antes de pasar a páxina do libro ou cómic que estaba a ler, podemos percorrer a meirande parte da súa vida e da súa obra. Dende aqueles “Contos de Alhambra” que mercou naquela primeira viaxe coa súa compañeira Piedade Cabo por Andalucía á “Herba de aquí e acolá” de Cunqueiro que lía na terraza do piso do Paseo de Extremadura en Madrid. Dos Clásicos Xuvenís Ilustrados que compartía co seu irmán Xosé Manuel aos versos dos simbolistas franceses cos que engaiolaba as mozas. Do profesor Tornasol daqueles poemas en Loia á aquel “deixar as terras en orde” de Elliot do seu epitafio que hoxe fica gravado na súa campa do Incio.
Porque sen sabelo, todos os lectores constrúen parte da súa vida en cada lectura. Pensade durante un intres en todos eses libros que dun xeito ou outra mudaron algunha cousa en vós para sempre. Eu, sen ir máis lonxe, nunca levei reloxo no pulso. Por que? Por unha breve historia de Córtazar que aparece en “Historias de Cronopios e Famas”. Que contaba? Prego me desculpedes, pero iso sería rebentarlle o negocio aos libreiros, como contar o final de película. Así que si alguén quere sabelo non ten máis que mercar o libro e lelo. Pero estades avisados, o máis probable é que despois non poidades lucir nunca máis no voso pulso ese reloxo herdado do avó ou aqueloutro que vos regalou a vosa parella polo aniversario. Se vos acontece a min non me botedes a culpa, botádella ao cronopio de Cortázar.
E podería poñer un feixe de exemplos máis, pero non quero aburrirvos con andrómenas de escritor. Só unha máis para que vexades que incluso por culpa dunha lectura gasto moitísimo máis cando viaxo. Xamais saco billete de ida e volta, nunca, baixo ningunha circunstancia. O culpable? Thomas Bernhard, o escritor tan amado por Lois. Por causa dun conto seu do libro de relatos “O imitador de voces”. Foi lelo, alá polo ano 1984, e deixar de mercar billetes de ida e volta. E non vos quero contar a cantidade de cartos que perdín mentres estudaba en Compostela e todas as semanas ía e viña a Vigo cunha bolsa chea de roupa sucia ao lombo sacando sempre dous billetes. Un de ida. Outro de volta.
E incluso nos momentos máis duros botamos man aos libros e ás lecturas, nun intento, case sempre van, de levar mellor a dor e perda, de procurar un conforto que non existe. Hai uns día despedín ao meu pai e para facelo busquei na súa biblioteca, naqueles libros que eu lera pola súa recomendación ou saltándome unha prohibición que eu sabía que me puxera para encirrarme. E folleándoos, foron moitas as imaxes da miña infancia que me asaltaron, algunhas que eu nin lembraba. Ata que por fin atopei uns versos de Kafavis cos que dicirlle adeus. Souben que ese fío, o dos seus libros e lecturas compartidas, estaría aí para sempre, que era unha parte moi impórtente do herdo que me deixaba. Un elo máis que engadir a cadea da miña vida.
Eis a maxia, a forza e o poder da literatura, dos libros, da súa lectura. Supoño que moitos teredes máis dun exemplo disto que vos digo. É máis, ata sería unha boa idea para un ensaio e aproveitando que hai algún editor presente entre o público, sabe que pode falar comigo ao remate e facerme unha proposta sobre o asunto.
Por iso cando unha libraría pecha, en calquera vila ou cidade do país, moita desa maxia e esa forza pérdese para sempre, esvaece no ar poeirento duns andeis baleiros. E todos somos máis débiles, un pouco menos libres e moito máis pailáns. É como se nas nosas casas pechasemos e tapiasemos unha fiestra. Unha fiestra pola que xamais volverá entrar o ar nin a luz. E o cuarto ao que daba ficará escuro e húmido para sempre, inhabitable. Porque os libros son iso. Luz. Ar. Nunha palabra: vida. Porque ler é a abrir as fiestras, os ollos, as mentes, o bocoi esquecido das lembranzas como me pasou a min hai uns días…
Os lectores, a sociedade, todos e cada un de nós, temos unha responsabilidade, sobre todo cos da seguinte xeración. Somos nós os que temos que mercar libros, para que os que veñen tras nosa sigan folleando os volumes nos andeis, lendo as lapelas ou memorizando algún poema co que sorprender a unha moza, sen mercar nunca un exemplar ante a magnánima paciencia do libreiro.
Porque nesa viaxe cara a Ítaca da que falaba Kavafis, e coa que despedín ao meu pai, nesa viaxe plena de coñecemento, aventura e experiencia, o importante é que o camiño sexa longo e moitas as madrugadas e portos descoñecidos. Nesa viaxe, non hai mellor compañeiro que un libro. E se ti, lector, non sabes cal escoller, acude ao libreiro. El, como o cego e sabio Tiresias fixo con Ulises o mariño durante o seu longo regreso, abofé que te dará un bo consello e por fin poderás atopar un deses libros que procurabas dende hai anos.
Ou un deses libros que mellor ter ao alcance da man polo que poida pasar.
Ou un deses libros que te conmoveran na adolescencia e que nunca volveras ver.
Ou un deses libros que sempre tiveches intención de ler.
Ou un deses libros cos que conquistar a muller amada.
Ou deses libros que te levou o teu mozo cando rompestes.
Ou un deses libros que semella estar escrito unicamente para ti.
Ou un deses libros que prestaches e que xamais te devolveron.
Ou un deses libros que sempre dixeches ter lido e que vai sendo hora que te decidas a ler.
Ou un deses libros que algún día te sirva para despedir a un ser querido.
Ou un deses libros que perdiches nunha mudanza.
Ou un deses libros que…
Pois ben, podo asegurarvos que todos e cada un deses libros e moitos outros están a agardar por vós nalgunha destas oito casetas, así que para non entretervos máis e que comecedes a vosa procura axiña, remato o meu pregón e dou por inaugurada a Feira do Libro de Monforte. Apurade, ho, apurade, todos eses libros están aí a agardar por vós… Pero levade coidado, poden mudar para sempre as vosas vidas… Avisados estades.
Hai un ano, máis ou menos por estas datas, paseaba por esta mesma rúa. Viñera a pasar uns días na procura das pegadas de Lois Pereiro para a biografía para mozos que tiña que escribir por encargo da editorial Xerais. Naquela altura a librería MAPA, hoxe pechada, estaba de liquidación. Malia o reparo que me dá sempre entrar nunha libraría que liquida, pois me sinto como un voitre que voa en circos sobre a súa presa agoniante, daquela volta entrei un chisco temesiño. Tras remexer durante un bo anaco, merquei o diccionario da RAG, por só 5 euros, aos que lle sumei 9 euros máis por unha edición facsimilar dun incunable editado en Mondoñedo no ano 1495, e titulado “Breve Forma de Confesión” de Alonso Madrigal, alcumado “O Tostado”, un libro de 58 paxinas sen numerar, impreso en tipos góticos e cunhas fermosas marcas de auga con forma de cabeza de boi e flor de lis no seu papel.
Máis tarde, cando xa andaba mergullado no traballo de documentación para a biografía, descubrín que por eses mesmos andeis, medio baleiros e tristes nos que eu remexera, pasara a súa man, alá polos anos 70, un adolescente curioso que estudaba nos Escolapios, chamado Luis Ángel Sánchez Pereiro, un adolescente inquedo que quería ser coma Manuel Antonio, “escribir un libro e morrer novo”. E que tamén a pasara polos andeis da libraría Balado e da Xistral rexentada polo poeta Manuel María e a súa muller Saleta Goi. Porque non hai maior espazo de liberdade para un rapaz, e para un adulto tamén, que unha libraría. Unha liberdade que non atopa límite nin traba ningunha, agás a paciencia do propio libreiro, farto de ver a ese adolescente pesado que mata as horas folleando os volumes, lendo as lapelas ou memorizando algún poema co que sorprender a unha moza, sen mercar nunca un
libro.
A través dos dedos de Lois, desa xema que tanta veces mollou na súa boca antes de pasar a páxina do libro ou cómic que estaba a ler, podemos percorrer a meirande parte da súa vida e da súa obra. Dende aqueles “Contos de Alhambra” que mercou naquela primeira viaxe coa súa compañeira Piedade Cabo por Andalucía á “Herba de aquí e acolá” de Cunqueiro que lía na terraza do piso do Paseo de Extremadura en Madrid. Dos Clásicos Xuvenís Ilustrados que compartía co seu irmán Xosé Manuel aos versos dos simbolistas franceses cos que engaiolaba as mozas. Do profesor Tornasol daqueles poemas en Loia á aquel “deixar as terras en orde” de Elliot do seu epitafio que hoxe fica gravado na súa campa do Incio.
Porque sen sabelo, todos os lectores constrúen parte da súa vida en cada lectura. Pensade durante un intres en todos eses libros que dun xeito ou outra mudaron algunha cousa en vós para sempre. Eu, sen ir máis lonxe, nunca levei reloxo no pulso. Por que? Por unha breve historia de Córtazar que aparece en “Historias de Cronopios e Famas”. Que contaba? Prego me desculpedes, pero iso sería rebentarlle o negocio aos libreiros, como contar o final de película. Así que si alguén quere sabelo non ten máis que mercar o libro e lelo. Pero estades avisados, o máis probable é que despois non poidades lucir nunca máis no voso pulso ese reloxo herdado do avó ou aqueloutro que vos regalou a vosa parella polo aniversario. Se vos acontece a min non me botedes a culpa, botádella ao cronopio de Cortázar.
E podería poñer un feixe de exemplos máis, pero non quero aburrirvos con andrómenas de escritor. Só unha máis para que vexades que incluso por culpa dunha lectura gasto moitísimo máis cando viaxo. Xamais saco billete de ida e volta, nunca, baixo ningunha circunstancia. O culpable? Thomas Bernhard, o escritor tan amado por Lois. Por causa dun conto seu do libro de relatos “O imitador de voces”. Foi lelo, alá polo ano 1984, e deixar de mercar billetes de ida e volta. E non vos quero contar a cantidade de cartos que perdín mentres estudaba en Compostela e todas as semanas ía e viña a Vigo cunha bolsa chea de roupa sucia ao lombo sacando sempre dous billetes. Un de ida. Outro de volta.
E incluso nos momentos máis duros botamos man aos libros e ás lecturas, nun intento, case sempre van, de levar mellor a dor e perda, de procurar un conforto que non existe. Hai uns día despedín ao meu pai e para facelo busquei na súa biblioteca, naqueles libros que eu lera pola súa recomendación ou saltándome unha prohibición que eu sabía que me puxera para encirrarme. E folleándoos, foron moitas as imaxes da miña infancia que me asaltaron, algunhas que eu nin lembraba. Ata que por fin atopei uns versos de Kafavis cos que dicirlle adeus. Souben que ese fío, o dos seus libros e lecturas compartidas, estaría aí para sempre, que era unha parte moi impórtente do herdo que me deixaba. Un elo máis que engadir a cadea da miña vida.
Eis a maxia, a forza e o poder da literatura, dos libros, da súa lectura. Supoño que moitos teredes máis dun exemplo disto que vos digo. É máis, ata sería unha boa idea para un ensaio e aproveitando que hai algún editor presente entre o público, sabe que pode falar comigo ao remate e facerme unha proposta sobre o asunto.
Por iso cando unha libraría pecha, en calquera vila ou cidade do país, moita desa maxia e esa forza pérdese para sempre, esvaece no ar poeirento duns andeis baleiros. E todos somos máis débiles, un pouco menos libres e moito máis pailáns. É como se nas nosas casas pechasemos e tapiasemos unha fiestra. Unha fiestra pola que xamais volverá entrar o ar nin a luz. E o cuarto ao que daba ficará escuro e húmido para sempre, inhabitable. Porque os libros son iso. Luz. Ar. Nunha palabra: vida. Porque ler é a abrir as fiestras, os ollos, as mentes, o bocoi esquecido das lembranzas como me pasou a min hai uns días…
Os lectores, a sociedade, todos e cada un de nós, temos unha responsabilidade, sobre todo cos da seguinte xeración. Somos nós os que temos que mercar libros, para que os que veñen tras nosa sigan folleando os volumes nos andeis, lendo as lapelas ou memorizando algún poema co que sorprender a unha moza, sen mercar nunca un exemplar ante a magnánima paciencia do libreiro.
Porque nesa viaxe cara a Ítaca da que falaba Kavafis, e coa que despedín ao meu pai, nesa viaxe plena de coñecemento, aventura e experiencia, o importante é que o camiño sexa longo e moitas as madrugadas e portos descoñecidos. Nesa viaxe, non hai mellor compañeiro que un libro. E se ti, lector, non sabes cal escoller, acude ao libreiro. El, como o cego e sabio Tiresias fixo con Ulises o mariño durante o seu longo regreso, abofé que te dará un bo consello e por fin poderás atopar un deses libros que procurabas dende hai anos.
Ou un deses libros que mellor ter ao alcance da man polo que poida pasar.
Ou un deses libros que te conmoveran na adolescencia e que nunca volveras ver.
Ou un deses libros que sempre tiveches intención de ler.
Ou un deses libros cos que conquistar a muller amada.
Ou deses libros que te levou o teu mozo cando rompestes.
Ou un deses libros que semella estar escrito unicamente para ti.
Ou un deses libros que prestaches e que xamais te devolveron.
Ou un deses libros que sempre dixeches ter lido e que vai sendo hora que te decidas a ler.
Ou un deses libros que algún día te sirva para despedir a un ser querido.
Ou un deses libros que perdiches nunha mudanza.
Ou un deses libros que…
Pois ben, podo asegurarvos que todos e cada un deses libros e moitos outros están a agardar por vós nalgunha destas oito casetas, así que para non entretervos máis e que comecedes a vosa procura axiña, remato o meu pregón e dou por inaugurada a Feira do Libro de Monforte. Apurade, ho, apurade, todos eses libros están aí a agardar por vós… Pero levade coidado, poden mudar para sempre as vosas vidas… Avisados estades.
25/08/11
O dia em que un sorriso
Campaña publicitaria da marca de electrodomésticos brasileira Brastemp. Contrataron ás 9 da mañá nas 11 principais cadeas de radio un espazo publicitario simultáneo, en plena hora punta pediron a aqueles que estiveran escoitando a radio que miraran ao condutor do vehículo do seu carón e lle sorriran: o resultado foi magnífico.
Vía
Polo Estado Palestino
O Consello de Seguridade da ONU reúnese para debater se Palestina debe converterse nun novo estado independente. AVAAZ produciu este vídeo para contar a historia do conflito e pedir asinar para axudar a influír na votación. Faino aquí.
La niña desdichada
Alguén de vós é capaz de adiviñar canto tempo estiven na caseta de Libros del Zorro Rojo en Viñetas dende o Atlántico? É o malo de non ter máis cartos: que non podermos mercalos todos e hai que elixir. Por riba, só podía elixir un. E desta volta tiña claro que quería un de Edward Gorey, polo que me deixei aconsellar pola encantadora representante da editorial: La niña desdichada. Abofé que é unha pequena xoia: humor negro levado ás últimas consecuencias sen ningunha concesión á esperanza; todo no libro é unha pura traxedia que fai que a alma do lector vaia devecendo con cada páxina ata petrificarse na última páxina. As ilustracións que acompañan o texto, tamén de Gorey, son delicadas e precisas, en branco e negro -coma o texto-, e todo nun libro de pequeno formato moi axeitado que constitúe unha alfaia relucente nos andeis da libraría.
24/08/11
Biografía para encontrarme
O último poemario de Mario Benedetti publicado por Alfaguara, Biografía para encontrarme, son estes 62 poemas que o autor preparou os últimos meses da súa vida. Unha mostra máis da súa poesía que toca os temas universais: morte, soidade, amor, nacionalismo, o paso do tempo... Case todos os poemas teñen unha característica común: a melancolía. Son en xeral máis tristres que os poemas dos seus outros poemarios, aínda que se mantén o seu ton xeral poético: unha luz de esperanza ao final da escuridade, que aquí é mooito máis difusa posto que o poemario está concibido como o que é: o seu último respiro poético posto que a morte está aí, agochada pero visible, e o autor é consciente da súa presenza inminente. Por iso o ton é moito máis negro, máis triste, menos esperanzador.
De todos os xeitos, e tal como se di ao comezo, a sensación que permanece é a que nos advertiron: o libro estaba inacabado.
Crepúsculo
Cuando oigo los sonidos del crepúsculo
quedo inmóvil/reflejo de mí mismo
desconocido para los que pasan
y a solas con mi pobre soledad
cortinas hay que suben y bajan
rasgos a ser mirados y que miran
a lo lejos llamitas que fulguran
y lanzan las preguntas de rigor
con la misericordia no se juega
porque en el corazón es donde nace
y luego / en un milagro con amores
salta de hueco en hueco y no se cansa
sabemos que el crepúsculo es efímero
siempre hay una noche que lo mata
ah pero mientras tanto disfrutemos
del manso resplandor de su agonía
De todos os xeitos, e tal como se di ao comezo, a sensación que permanece é a que nos advertiron: o libro estaba inacabado.
Crepúsculo
Cuando oigo los sonidos del crepúsculo
quedo inmóvil/reflejo de mí mismo
desconocido para los que pasan
y a solas con mi pobre soledad
cortinas hay que suben y bajan
rasgos a ser mirados y que miran
a lo lejos llamitas que fulguran
y lanzan las preguntas de rigor
con la misericordia no se juega
porque en el corazón es donde nace
y luego / en un milagro con amores
salta de hueco en hueco y no se cansa
sabemos que el crepúsculo es efímero
siempre hay una noche que lo mata
ah pero mientras tanto disfrutemos
del manso resplandor de su agonía
23/08/11
Bibi y las bailarinas
Monique de Varennes é autora deste fermoso álbum incriblemente ilustrado por Ana Juan, publicado por Alfaguara: Bibi y las bailarinas é o relato da soidade extrema, da felicidade que non é proporcionada por cartos, da necesidade de amizade. E sobre todo de que aquilo que damos énos devolto en grandes cantidades, cando o que se fai, se fai dende o corazón. Polo que o álbum é unha viaxe ilustrada que parte dende o egoísmo ata a xenerosidade, dende a opulencia ao verdadeiro valor.
Non me estraña que Ana Juan sexa Premio Nacional de Ilustración 2010, a xulgar por este libro...
Non me estraña que Ana Juan sexa Premio Nacional de Ilustración 2010, a xulgar por este libro...
Pola escaleira
Un grupo de enxeñeiros crearon isto para animar á xente a usar a escaleira en lugar da mecánica, nunha boca de metro de Estocolmo. E ti, por cal subirías?:
22/08/11
Brooklyn
Encantoume. Colm Tóibín consegue en Brooklyn, publicado en Lumen, unha n
ovela maxistral sobre a emigración e os sentimentos. Emigración irlandesa -que podería ser calquera outra- a América e unha protagonista que nos gusta e nos intriga: lemos e sabemos dos seus sentimentos e pensamentos, e comprendemos a súa falta de carácter en tantas e tantas ocasións, tentando poñernos no seu lugar. Porque a protagonista está tan ben caracterizada que moitas veces consegue exasperarnos e sempre empatizamos. Porque é unha protagonista feminifa fóra de estereotipos que nos hipnotiza. E iso dentro dunha historia que podería ser tan típica e tópica. Porén, nada máis lonxe: a novela é maxistral e verosímil. Historia emocional que non cae no sentimentalismo pero que si provoca todos os sentimentos posibles: describe perfectamente, coas palabras xustas, a vida desta moza que ten que ir vivir o "soño americano", unha moza que vive rodeada dun destino inxusto que provocará que moitas das súas decisións poida que non sexan as máis axeitadas (esa é a dúbida que nos provoca aos lectores) pero que están aí, porque é tan real que así é a vida: cadaquén debe seguir segundo os pasos se vaian marcando.
Unha fermosa novela que vos gustará e sobre a que reflexionedes tan pronto como cerredes os lombos do libro: pódese escoller? Como tecer a vida de xeito veraz entre a verdade e a mentira que se crea? Como ser, simplemente, persoas?
ovela maxistral sobre a emigración e os sentimentos. Emigración irlandesa -que podería ser calquera outra- a América e unha protagonista que nos gusta e nos intriga: lemos e sabemos dos seus sentimentos e pensamentos, e comprendemos a súa falta de carácter en tantas e tantas ocasións, tentando poñernos no seu lugar. Porque a protagonista está tan ben caracterizada que moitas veces consegue exasperarnos e sempre empatizamos. Porque é unha protagonista feminifa fóra de estereotipos que nos hipnotiza. E iso dentro dunha historia que podería ser tan típica e tópica. Porén, nada máis lonxe: a novela é maxistral e verosímil. Historia emocional que non cae no sentimentalismo pero que si provoca todos os sentimentos posibles: describe perfectamente, coas palabras xustas, a vida desta moza que ten que ir vivir o "soño americano", unha moza que vive rodeada dun destino inxusto que provocará que moitas das súas decisións poida que non sexan as máis axeitadas (esa é a dúbida que nos provoca aos lectores) pero que están aí, porque é tan real que así é a vida: cadaquén debe seguir segundo os pasos se vaian marcando.
Unha fermosa novela que vos gustará e sobre a que reflexionedes tan pronto como cerredes os lombos do libro: pódese escoller? Como tecer a vida de xeito veraz entre a verdade e a mentira que se crea? Como ser, simplemente, persoas?
Cambiar paradigmas
A educación actual foi concibida noutra época. Ken Robinson, experto en temas relacionados coa creatividade, demostra que todos nacemos creativos e imos perdendo esa capacidade coa educación. Que é necesario cambiar para mellorar a educación?
Visto por última vez aquí!
21/08/11
20/08/11
Moda de luxo
Curta de animación de "Nowness" realizadapor "Christian Borstlap" sobre iconos da Moda na que se amosa unha reinterpretación da tradición da moda na era dixital.
Vía
19/08/11
A revolta dos indignados
Chegoume este libro de agasallo da man dun tradutor indignado que sei gran persoa e a quen lle agradezo o galano por ser unha lectura ben interesante e actual. Estou a falar de A revolta dos indignados, que se presenta na mesma colección na que hai algúns meses viu a luz a versión galega do Indignádevos de Hessel: son algunhas voces que teñen algo que dicir sobre o movemento, incluíndose o manifesto e as propostas do Movemento 15-M Democracia Real Xa, o comunicado subscrito polas comunidades cristiás populares do Estado español e o chamado “Manifesto feminista de Sol”.
Digo que é unha lectura interesante, afírmoo, porque informa en poucas páxinas e con pensamento crítico, puidendo saber máis sobre as claves do movemento, a súa xénese, os obxectivos que persegue e algunhas das posibles claves interpretativas que, sen dúbida, nos axudarán a entendelo. E ben nos cómpre saber do que se fala na rúa para rebater opinións que simplemente falas de "cans-frauta" e mozos sen vergoña nin nada que facer. Discutamos con base.
La perdida
Novela gráfica publicada por Astiberri, La perdida de Jessica Abel decepcionoume bastante. A viaxe dunha moza protagonista, un pouco idealizada, en busca das súas raíces. Unhas raíces que non sei se topa, pero topa moitos amigos e moitos atrancos que non lle axudan, precisamente, a ser feliz. Pareceume bastante aburrida a súa lectura, sen que pasasen grandes cousas, cun toque costumista continuo que non lle dá acción á novela. Fíxoseme pesada a súa lectura, demasiado ateigada, e non me acaban de gustar os trazos que utiliza, posto que penso non conseguen transmitir as emocións necesarias que outros comiqueiros si utilizan. Non sei, nin sequera me gustaron os personaxes, non logrei contactar con ningún deles nin coa historia.
Pero, claro, agardo a que algún de vós, que sexa lector e que lle gustase, me dea o contrapunto.
Odio as mates
Desta volta, a entrada vén dende o blogue Mil primaveras. Foi Cibrán quen chamou a atención sobre el, grazas!. Porque, ollo! non é o que semella...
18/08/11
O mundo secreto de Basilius Hoffman
O outro día, paseando pola Feira do Libro de A Coruña, detívenme ante unha caseta que me chamou a atención: cómics de oferta e libros da editorial Urco, que teñen unha face especial para min. Conversando con quen estaba detrás dos libros expostos, faloume que era autor dun novo libro, amosándomo, e eu comenteille que levaba este blogue. Agasalloumo e eu asegureille que falaría del aquí, pero sempre, insistín, dende a sinceridade.
Recoñezo entón a miña preguiza. Estaba ante un libro de máis de 300 páxinas, de fantasía, que non me apetecía ler nin pouco nin moito. Ao pouco, chegoume a recomendación de Séchu Sende: el falou moi ben da lectura. Porén, seguía a ter unha certa prudencia: "coincidiremos Sechu e mais eu?"
Abrín a primeira páxina e comecei a ler. "Ah, non, un internado!", pensei. Xa estaba escamada: a sombra de Harry Potter é alongada. "Mal comezamos: tópicos!". Porén, aí remataron as miñas dúbidas. O mundo secreto de Basilius Hoffman. O ladrón de soños enleoume de tal xeito que tiven que devoralo case sen respirar. Fernando M. Cimadevila e Iván Valladares conseguen un volume extraordinario que pasará dende xa a formar parte da lista de lecturas recomendadas para o meu alumnado. A fantasía, por fin, ten un lugar privilexiado nos andeis da nosa literatura. O pracer da evasión total mentres devoraba as páxinas sucedíase con vertixe; mesmo penso que soñei cos seus personaxes nos momentos en que me deixaba vencer polo sono!
Malia ter algúns erros ortográficos que agardo ser recompoñan en próximas edicións, o libro é máis que recomendábel. Alédame telo lido, ter a oportunidade de coñecer o autor e alédame saber que os meus prexuízos, coma todos os prexuízos, deben ser vencidos sen miramentos. Se me deixase guiar por eles non o lería! E sería, de certo, un craso erro.
Como vedes, non hai refugallo: o libro conta coa súa propia páxina web, booktrailer... e unhas estupendas ilustracións.
Creo que podo garantirvos unhas cantas horas entretidas de vez. Parabéns!
Recoñezo entón a miña preguiza. Estaba ante un libro de máis de 300 páxinas, de fantasía, que non me apetecía ler nin pouco nin moito. Ao pouco, chegoume a recomendación de Séchu Sende: el falou moi ben da lectura. Porén, seguía a ter unha certa prudencia: "coincidiremos Sechu e mais eu?"
Abrín a primeira páxina e comecei a ler. "Ah, non, un internado!", pensei. Xa estaba escamada: a sombra de Harry Potter é alongada. "Mal comezamos: tópicos!". Porén, aí remataron as miñas dúbidas. O mundo secreto de Basilius Hoffman. O ladrón de soños enleoume de tal xeito que tiven que devoralo case sen respirar. Fernando M. Cimadevila e Iván Valladares conseguen un volume extraordinario que pasará dende xa a formar parte da lista de lecturas recomendadas para o meu alumnado. A fantasía, por fin, ten un lugar privilexiado nos andeis da nosa literatura. O pracer da evasión total mentres devoraba as páxinas sucedíase con vertixe; mesmo penso que soñei cos seus personaxes nos momentos en que me deixaba vencer polo sono!
Malia ter algúns erros ortográficos que agardo ser recompoñan en próximas edicións, o libro é máis que recomendábel. Alédame telo lido, ter a oportunidade de coñecer o autor e alédame saber que os meus prexuízos, coma todos os prexuízos, deben ser vencidos sen miramentos. Se me deixase guiar por eles non o lería! E sería, de certo, un craso erro.
Como vedes, non hai refugallo: o libro conta coa súa propia páxina web, booktrailer... e unhas estupendas ilustracións.
Creo que podo garantirvos unhas cantas horas entretidas de vez. Parabéns!
Biblioteca de libros rexeitados
Non podo deixar de traer a este blogue amante da lectura e da biblioteca esta curiosa historia que atopei aquí.
A historia da biblioteca Brautigan é fascinante porque nela hai obras cunha soa característica común: nunca foron publicadas. No centro de Burlington, na Biblioteca Libre Fletcher, a colección existe para conmemorar a obra do autor contracultural Richard Brautigan que ten unha obra chamada O aborto que se desenvolve nunha biblioteca que recolecta obras inéditas.
Por suposto, todo alí é especial: as sillas non funcionan, o CDU ou sistema organizativo é "mahonesa": os libros organízanse en categorías como "Amor", "Futuro", "Aventura" ou "Todo o demais". Fantástico, non credes?
A historia da biblioteca Brautigan é fascinante porque nela hai obras cunha soa característica común: nunca foron publicadas. No centro de Burlington, na Biblioteca Libre Fletcher, a colección existe para conmemorar a obra do autor contracultural Richard Brautigan que ten unha obra chamada O aborto que se desenvolve nunha biblioteca que recolecta obras inéditas.
Por suposto, todo alí é especial: as sillas non funcionan, o CDU ou sistema organizativo é "mahonesa": os libros organízanse en categorías como "Amor", "Futuro", "Aventura" ou "Todo o demais". Fantástico, non credes?
17/08/11
Holy Sheep
Curta realizada por "Justin Farris", con ovellas moi relixiosas.
Holy Sheep from Justin Farris on Vimeo.
Galego. Á beira do mar
Fermoso álbum tanto polo texto de Juan Farias como polas ilustracións de Xosé Cobas, publicado por Kalandraka: Galego. Á beira do mar é a poesía das lembranzas dun home maior, o seu amor, a súa vellice, a convivencia cotiá, o paso dos anos... Domina a tenrura acaída por unhas ilustracións fermosamente lenes e profundas que nos fan sentir o paso e o peso dos anos xunto ao Rapaciño xa vello, só, que segue a falar coa súa amada na ausencia definitiva. Un libro extraordinario que provoca que, ao pechalo, pechemos tamén nós os ollos na procura dunha dorna e soñar.
"Rapaz, Rapaciño, chamábanlie O Rapaciño. O nome propio e mais os apelidos caéronlie a por de non usalos... O Rapaciño, para todos, era o filio de Peixeira, o pai da Roxa, o avó do Pencas."
Engadimos esta ligazón que nos chega grazas á compañeira Rosa: un incrible traballo o realizado dende a biblioteca do CEIP de Pazos sobre Juan Farias.
"Rapaz, Rapaciño, chamábanlie O Rapaciño. O nome propio e mais os apelidos caéronlie a por de non usalos... O Rapaciño, para todos, era o filio de Peixeira, o pai da Roxa, o avó do Pencas."
Engadimos esta ligazón que nos chega grazas á compañeira Rosa: un incrible traballo o realizado dende a biblioteca do CEIP de Pazos sobre Juan Farias.
Nada me sorprende
Unha canción editada pola asociación de ecoloxistas Ben Magec de Canarias. A canción é de Doumbia Moussa Fakoly, un cantante de reegea de Costa de Marfil, coñecido polas críticas que realiza: debemos cambiar este sistema opresivo, se hai suficiente para todos, por que hai miseria?.
16/08/11
Detective defectuoso
Simpática curta de animación dirixida por Avner Geller e Stevie Lewis, creada na escola Ringling College of Art and Design.
Defective Detective from Cartoon Brew on Vimeo.
Vía
Donde nadie te encuentre
Premio Nadal 2011, Donde nadie te encuentre de Alicia Giménez Bartlett, publicado por Destino, levoume, casualmente, por terras que coñecín hai unhas semanas, sobre todo
o fermoso lugar de Norella.
Unha moi interesante novela sobre o mundo dos maquis, ben documentada, que nos achega a vida da moi famosa Pastora. Terribles momentos, terribles vidas, terrible desolación a dun país que vive ferido despois dunha guerra civil, a máis cruenta de todas as guerras, esa que enfronta irmáns e que tira o peor dos seres humanos.
O libro leva o lector da man polas zonas máis rurais de Castelló, pero asemade realiza un estudo psicolóxico dos personaxes, das feridas sen cicatrizar, da amizade e do desterro dos idealismos. Nada é o que parece e todos temos un prezo, por moito que custe admitilo. Porque o terror, o medo, e as ganas de vivir son independentes. Porque nunca saberemos quen somos se non temos que vivir en situacións estremas. Cinismo e indignación van da man, cada un cun personaxe detrás; eses que son os inventados pola autora, posto que a vida de Florencio, ou de Teresa, foi real, e resultaranos máis que interesante. Sendo como é a metada do libro que temos nas mans.
É un libro doado de ler, absorbente, atractivo. Un libro que trata con tenrura e sensibilidade a persoas desfavorecidas pero que, por riba de todo, tenta ser xusto con todas as miserias do ser humano, porque precisamente o feito de ser humano implica todo tipo de reaccións, de baixezas morais pero tamén de grandezas. Un libro de contrarios que acaban achegándose. Unha novela de acción e reflexión.
o fermoso lugar de Norella.
Unha moi interesante novela sobre o mundo dos maquis, ben documentada, que nos achega a vida da moi famosa Pastora. Terribles momentos, terribles vidas, terrible desolación a dun país que vive ferido despois dunha guerra civil, a máis cruenta de todas as guerras, esa que enfronta irmáns e que tira o peor dos seres humanos.
O libro leva o lector da man polas zonas máis rurais de Castelló, pero asemade realiza un estudo psicolóxico dos personaxes, das feridas sen cicatrizar, da amizade e do desterro dos idealismos. Nada é o que parece e todos temos un prezo, por moito que custe admitilo. Porque o terror, o medo, e as ganas de vivir son independentes. Porque nunca saberemos quen somos se non temos que vivir en situacións estremas. Cinismo e indignación van da man, cada un cun personaxe detrás; eses que son os inventados pola autora, posto que a vida de Florencio, ou de Teresa, foi real, e resultaranos máis que interesante. Sendo como é a metada do libro que temos nas mans.
É un libro doado de ler, absorbente, atractivo. Un libro que trata con tenrura e sensibilidade a persoas desfavorecidas pero que, por riba de todo, tenta ser xusto con todas as miserias do ser humano, porque precisamente o feito de ser humano implica todo tipo de reaccións, de baixezas morais pero tamén de grandezas. Un libro de contrarios que acaban achegándose. Unha novela de acción e reflexión.
Liberdade de pensamento
José Luís Sampedro, mente superclara. Agora fala da visita do Papa:
Engado isto que veño de ver en Lápices para la paz:
Total, só son 30 millóns de euros traer o Papa a España.
15/08/11
Scary Panasonic
Desa publicidade que pensas "pero como se lles ocorrería???". Trátase (incrible) de vender un monitor para bebés, deses que conseguen que os pais durman mentres o gadget monitoriza o fillo. Eu tampouco creo que xustamente a idea de placidez logre transmitirse, pero en fin. Aí queda.
Gárgolas
Coñecín o outro día na Coruña esta case-nova editorial que traduce para a nosa lingua cómics clásicos. Xa só con iso abonda: ler en galego a Spirou e Fantasio, Súper López... non era antes posible. Polo que moitísimos parabéns por nacer: ogallá teñades unha longa vida e poidades verquer moitos cómics ao galego. Estou a falar de Cerditos de Guinea, e os cómics que eu lle merquei son os dous primeiros tomos de Gárgolas.
Gárgolas. O Viaxeiro, e Gárgolas. A chave do tempo son de D-P Filippi con debuxo de J. Etienne. Un cómic de aventuras dun neno que é quen de viaxar no tempo (ao século XVII) e vivir tan extraordinarias aventuras como facerse amigo das gárgolas da colexiata que está xusto enfronte da súa nova casa. E non só iso, senón que será el quen teña na man salvar o mundo.
Gustaranvos.
Gustaranvos.
Tamén no autobús
read a book in the bus and be miles away.
le un libro no autobús e viaxa moi lonxe...
Vía Desequilibrios
14/08/11
In The Fall
"En caída libre", "In the Fall" é unha curta de animación de Steve Cutts: antes de morrer ves toda a túa vida pasar por diante nun segundo.
In The Fall from Steve Cutts on Vimeo.
Vía
Utiliza un libro
Escaparate da Librería Cálamo, Zaragoza:
Entón … utiliza un libro;
then… use a book.
then… use a book.
Vía Desequilibrios
13/08/11
Día internacional dos Zurdos
Para tod@s aqueles que emborranchan o papel coa tinta ao escribir...
para tod@s aqueles que se manchan ao afiar un lapis...
Para tod@s aqueles que sofren ao cortar coas tesoiras...
Para tod@s aqueles que son incapaces de usar un abrelatas...
Para tod@s aqueles que son observados de maneira estraña pola forma de colocar o brazo ao escribir...
Para tod@s aqueles que teñen que adaptarse diariamente aos aparellos feitos por e para destros: teléfonos, caixeiros automáticos, ratos ergonómicos...
Para esa marabillosa minoría da que formo parte, feliz día internacional dos zurdos!
Déixovos un vídeo dun dos "zurdos" máis talentosos do deporte internacional.
para tod@s aqueles que se manchan ao afiar un lapis...
Para tod@s aqueles que sofren ao cortar coas tesoiras...
Para tod@s aqueles que son incapaces de usar un abrelatas...
Para tod@s aqueles que son observados de maneira estraña pola forma de colocar o brazo ao escribir...
Para tod@s aqueles que teñen que adaptarse diariamente aos aparellos feitos por e para destros: teléfonos, caixeiros automáticos, ratos ergonómicos...
Para esa marabillosa minoría da que formo parte, feliz día internacional dos zurdos!
Déixovos un vídeo dun dos "zurdos" máis talentosos do deporte internacional.
12/08/11
Blik
Curta realizada por alumnado da Utrecht School of the Arts como traballo de graduación en 2010.
Blik from Polder Animation on Vimeo.
Vía
Window to the world
Vídeo de Toyota Motor Europe en colaboración co Copenhagen Institute of Interaction Design:
Vía Microsiervos
11/08/11
Cabalo de ouros
Recoñezo que tiña certos prexuízos e tardei en comezar esta novela que, admítoo, opino que é boísima. Víctor F. Freixanes atrápanos con este Cabalo de ouros, pub
licado por Galaxia, cunha historia ben afíada, inesperada, do mellor da literatura galega que teño lido ultimamente. Unha historia a maior parte das veces aceda, dura, como duros foron os tempos que rememora, triste, silandeira, e sobre todo chea de forza. Freixanes non só xoga co narrador-lector, senón que tamén é quen de aportar un cantar de cegos na novela, logrando un encaixe de bolillos camariñés perfecto no que abraian os saltos e os ritmos narrativos, rematando nunha puntada final venezolana totalmente inesperada polo cambio da liña narrativa que nos envolve ata as últimas liñas. E máis inesperado resulta que todo este tecido se teña en pé arredor dunha partida de cartas, ben longa por certo, ben cheíña de cartos tamén, pero que na arañeira de personaxes cobizosos, maledicentes, teimudos, e mesmo tenros, vai desenvolvendo o nobelo dun amor non tan imposible que nos tensa ata o final.
Non sei, repito, pareceume -e soprendeume- boísima.
“Lembro a súa ollada clara, case que líquida, fóra do mundo dos vivos, ela tamén. A vida pasa polas cousas, pola memoria dos feitos e polas criaturas que tales padeceron. O que noutrora foi furia e desolación, ferida e castigo, materia pezoñenta que apesta o mundo, o bálsamo do tempo cicatriza, non sei se cura, en calquera caso adormece, as máis das veces para sempre”
licado por Galaxia, cunha historia ben afíada, inesperada, do mellor da literatura galega que teño lido ultimamente. Unha historia a maior parte das veces aceda, dura, como duros foron os tempos que rememora, triste, silandeira, e sobre todo chea de forza. Freixanes non só xoga co narrador-lector, senón que tamén é quen de aportar un cantar de cegos na novela, logrando un encaixe de bolillos camariñés perfecto no que abraian os saltos e os ritmos narrativos, rematando nunha puntada final venezolana totalmente inesperada polo cambio da liña narrativa que nos envolve ata as últimas liñas. E máis inesperado resulta que todo este tecido se teña en pé arredor dunha partida de cartas, ben longa por certo, ben cheíña de cartos tamén, pero que na arañeira de personaxes cobizosos, maledicentes, teimudos, e mesmo tenros, vai desenvolvendo o nobelo dun amor non tan imposible que nos tensa ata o final.
Non sei, repito, pareceume -e soprendeume- boísima.
“Lembro a súa ollada clara, case que líquida, fóra do mundo dos vivos, ela tamén. A vida pasa polas cousas, pola memoria dos feitos e polas criaturas que tales padeceron. O que noutrora foi furia e desolación, ferida e castigo, materia pezoñenta que apesta o mundo, o bálsamo do tempo cicatriza, non sei se cura, en calquera caso adormece, as máis das veces para sempre”
Pequena dose
Alberto Garzón Espinosa, economista de Attac-España, explica no programa '59 segundos' de TVE diversos aspectos da crise dun xeito claro e pedagóxico. Mercados, banca, paro, políticos, sistema política... para escoitar e aprender
Vía
10/08/11
El circo de la mariposa
Creo que xa hai un tempo que falamos dela por aquí, pero cómpre vela completa:
La contadora de películas
Fermosa novela curta de Hernán Rivera Letelier publicada por Alfaguara: La contadora de películas é un relato triste e agónico onde o sentimento da perda domina sobre todos os acontecementos que aquí se narran. Un libro sobre a brevidade do éxito, sobre a tristura da realidade, sobre a pobreza, sobre os soños truncados, sobre a historia dunha pequena e pobre vila... que sempre supera a ficción.
Un libro triste e fermoso que deixa pegada... con tan só cen páxinas. Con detalles exquisitos coma os nomes: os triunfadores necesitan un dobre MM!
Non sei, pareceume dunha exquisitez soberbia: que a vida tan insufrible da protagonista poida ser rescatada pola ficción dos filmes que ela contempla, o feito de que a narración ás veces adianta o que vaia suceder despois cunhas pinceladas, a destrutora aparición da televisión... Un libro inesquecible, veredes.
«Mientras tomaba mi taza de té y me preparaba a contar la película de pie contra la pared blanca, mi padre no se cansaba de repetir a sus invitados que aunque la película fuera en blanco y negro y a medida pantalla, esta niñita, compadres, parece que la contara en tecnicolor y cinemascope.»
09/08/11
El camino del cole
Volve Alfaguara a contar cun escritor español de renome para "Mi primer", neste caso é Eduardo Mendoza quen fai a incursión na literatura infantil con El camino del cole, ilustrado por Daniel montero Galán. Un divertido relato sobre o poder da maxinación ante o medo, a soidade e o aburrimento. O humor do autor queda patente nas páxinas deste libro, ben coordinado polas fantásticas ilustracións cheas de cor.
Pais versus fillos
O alemán Paul Ripke cambia os clásicos retratos familiares de tal xeito que a face dos pais pasa ao corpo dos fillos e ao revés, creando un efecto ben simpático. O seu nome é ‘Kindsköpfe: "nenos grandes" ou algo así.
Vía Mangas Verdes
08/08/11
Si los muertos no resucitan
Que Philip Kerr é un dos grandes, quedounos claro dende que o lemos hai xa bastante tempo. E con esta obra, admíroo aínda máis. Si los muertos no resucitan foi o III Premio Internacional de novela negra RBA no ano 2009, e está, por suposto, publicado por RBA. O seu detective, Bernie Gunther, é un dos grandes entre os grandes, porque é humano, sobre todo, e desexa por riba de calquera outra cousa sobrevivir. Pero ademais, ama, desexa, sente, namórase, rise de si mesmo e dos que o rodean, pode chegar a ser un asasino se é preciso...
Estruturado en dúas partes, a primeira é unha crítica e unha descrición dos primeiros anos do nazismo. Igual que fixera nas triloxía de Berlín noir, Kerr semella coñecer moi ben o asentamento desa ideoloxía. E así, o detective vai facendo unha radiografía do que estaba a ocorrer na Alemaña dos anos 30. Con el pasearemos -e nos horrorizaremos- por un Berlín medoñento ante o que puidese ocorrer. E o que pasou sabémolo ben e non podemos esquecelo.
A segunda parte sitúase na Habana dos anos 50, nunha sociedade totalmente corrompida e totalitaria xusto antes da revolución castrista. Tamén o autor disecciona o estado desta sociedade dun xeito fiel historicamente. E asemade pondera o humor do detective, ese xeito de ver a vida que nos atrapa. Cambian as cores, cambia o escenario, pero só aparentemente. A ditadura, a economía, a chantaxe, o medo, as diferenzas sociais, seguen presentes. Moi presentes. E os personaxes principais, por suposto.
Un libro dos mellores que vos recomendo moito, moito.
Estruturado en dúas partes, a primeira é unha crítica e unha descrición dos primeiros anos do nazismo. Igual que fixera nas triloxía de Berlín noir, Kerr semella coñecer moi ben o asentamento desa ideoloxía. E así, o detective vai facendo unha radiografía do que estaba a ocorrer na Alemaña dos anos 30. Con el pasearemos -e nos horrorizaremos- por un Berlín medoñento ante o que puidese ocorrer. E o que pasou sabémolo ben e non podemos esquecelo.
A segunda parte sitúase na Habana dos anos 50, nunha sociedade totalmente corrompida e totalitaria xusto antes da revolución castrista. Tamén o autor disecciona o estado desta sociedade dun xeito fiel historicamente. E asemade pondera o humor do detective, ese xeito de ver a vida que nos atrapa. Cambian as cores, cambia o escenario, pero só aparentemente. A ditadura, a economía, a chantaxe, o medo, as diferenzas sociais, seguen presentes. Moi presentes. E os personaxes principais, por suposto.
Un libro dos mellores que vos recomendo moito, moito.
Algunos morimos en un día. A otros les cuesta mucho más. Años, incluso. Todos morimos como Adán, eso es cierto, pero no todos los hombres vuelven a la vida como Ernest Hemingway. Si los muertos no resucitan, ¿Que pasa con el espíritu del hombre? Y si resucitan, ¿Con qué cuerpo volveremos a la vida?. No tenía respuestas para eso. Nadie las tenía. Si los muertos resucitasen y fueran incorruptibles y yo pudiese cambiarme por otro en un abrir y cerrar de ojos, puede que, sólo por morir, valiera la pena dejarme matar o quitarme la vida.
Cuando llegue a la Habana, fui a Casa Marina y pasé la noche con un par de chicas complacientes. No me quitaron ni un gramo de soledad. Sólo me ayudaron a pasar el rato. El poco del que disponemos.
07/08/11
Gulp
Curta gravada cun Nokia7 dende unha grúa na praia de Pendine, en Gales do Sur. O vídeo conta dun xeito fantástico a vida un pescador. Ten o récord mundial á maior animación stop-motion por contar con escenas gravadas sobre máis de 11.000 metros cadrados.
Vía
Ven a buscarme
Dentro da colección de Alfaguara "Mi primer" topamos este libro de Javier Marías con ilustracións de Marina Seoane Pascual: Ven a buscarme. Un relato delicioso sobre o amor misterioso e o paso do tempo, unha historia suxerente chea de emotividade que vos encantará. Asinada por un grande autor cunhas ilustracións que ocupan ambas páxinas cheas de sensibilidade.
Precioso.
Precioso.
Non á violencia contra as mulleres (CCXIV)
O outro día lemos con horror esta noticia:
Unhas 240.000 mulleres en España xustifican a violencia machista.
Alrededor de 600.000 personas en España creen que la violencia machista está justificada en determinadas circunstancias y de ellas, cerca de un 40 por ciento, es decir, 240.000, son mujeres. En lo que va de año, 33 mujeres han perdido la vida a manos de sus parejas o exparejas, diez menos que el pasado año en el mismo periodo.
Son datos que se desprenden de la encuesta anual de percepción de la opinión sobre violencia de género, presentada por la ministra de Sanidad, Política Social e Igualdad, Leire Pajín, y por el delegado del Gobierno para la Violencia de Género, Miguel Lorente.
Los resultados de esta muestra realizada a partir de la consulta a 2.000 personas reflejan que el 91,2 por ciento de los encuestados cree que la violencia machista es «totalmente inaceptable», mientras que el 1,4 por ciento cree que es aceptable «en algunas circunstancias».
El estudio indica también que el 72,5 por ciento de los entrevistados considera que los hombres maltratan a sus mujeres porque tienen problemas psicológicos, mientras que otro 53,7 por ciento contesta afirmativamente a la pregunta de si los hombres maltratan a causa del alcohol y las drogas.
De los encuestados, el 86,1 por ciento opina que la violencia machista está bastante o muy extendida y el 7,3 por ciento cree que es "algo inevitable que ha existido siempre»". El 49,9 por ciento de las mujeres cree que acudiría a un familiar en el caso de ser víctima de malos tratos; el 29,1 por ciento iría a la Policía o a un juzgado; mientras que el 9,5 por ciento recurriría a los servicios sociales y sanitarios.
Preguntados sobre a quién recurrías en primer lugar en caso de que una persona allegada sufriera violencia, el 47,5 por ciento responde que a la Policía o al juzgado; el 23,2 por ciento a los familiares de la víctimas, en tanto que 12,4 por ciento iría a los servicios sociales o sanitarios y sólo el 1 por ciento afirma que no recurriría a nadie.
La encuesta señala que cada vez se confía más en las instituciones y que son más las víctimas que rompen el silencio para denunciar su situación. La mayoría de los encuestados, el 53,6 por ciento, apuesta por la educación como el mecanismo más eficaz para luchar contra la violencia machista.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
