Recoñezo que non estou eu moi lectora de poesía, pero este libro con esa portada chama... eses ollos están a che dicir que tes que achegarte a este libro. É inevitable. Rosana Acquaroni publica en Bartleby La casa grande, unha colleita froito de amor e tributo á memoria da nai. A autora constrúe neste poemario unha casa, un lugar que visitar onde a linguaxe pode facernos pernoctar, pode procurar a sororidade, a dignidade, pode achegarnos a un modo de ser, a facernos comprender como ser muller no medio da amargura ou da soidade. Construír unha casa non é doado, e menos sendo unha casa poética que pretende comprender, expoñer e converter a historia íntima nunha historia maior, unha historia calada nunha historia con palabras, unha historia falsa nunha real: esa que só a desmontaxe do patriarcado pode construír.
“la belleza que esconden los naufragios,
Todo está en ellos
flotando
en la balanza
de las olas,
la pérdida y la ganancia,
el faro y el abismo,
el bálsamo y la herida.
También tu tempestad
está conmigo".
Todo está en ellos
flotando
en la balanza
de las olas,
la pérdida y la ganancia,
el faro y el abismo,
el bálsamo y la herida.
También tu tempestad
está conmigo".
una bala de plata.
La misma que mi madre
no supo disparar.
Sen comentarios
Publicar un comentario