Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

09/04/20

Sempre hai un lugar para a poesía (CLX)

¿Y tú? ¿Qué harías?
¿Hasta dónde llegarías?
¿Hasta dónde caminarías con los pies cansados?
Si oyeras mañana las bombas caer,
no muy lejos de tu casa.
Si al principio no querías creerlo,
pero ya tu vecino perdió a sus hijas
cuando el techo de su hogar se las tragó.
¿Qué harías?
Si te dijera: “Papá tengo miedo”
¿Acaso no matarías dragones? ¿Conquistarías castillos?
¿Escalarías montañas? ¿Desafiarías imperios?
Si ahora mismo supieras
que vienen a buscaros,
¿No agarrarías dos mudas, la documentación,
el dinero, un peluche -porque no pesa y cabe en su mano-
comida y agua…?
Piensa deprisa.
¿Echarías a andar?
¿Y cuánto andarías?
¿diez kilómetros, cien, mil?
¿Y si lloviera?
-“Papá tengo frío”.
Y su ropa está empapada.
Sus manitas frías.
-“Papá tengo hambre”.
Ya ni sientes los brazos de cargar,
se hace de noche.
Y ese calor de tu abrazo
que siempre creíste suficiente,
inagotable,
invencible,
No sirve.
se queda pequeño ante el frío del mundo.
Y llegas a la frontera.
Pero no te abren.
Porque eres invisible.
Piensas que a tu hijo lo verán, ¿cómo no lo van a ver?
Sería como no ver el cielo.
Pero no.
Sois muchos y las masas no tienen nombre.
No sois bienvenidos.
No hay recursos.
Los de las cumbres hablan de entendimiento,
De soluciones, de diálogo internacional.
Mientras tú, tienes un diálogo muy distinto,
uno que nadie más puede oír:
Su voz pegada a tu oído,
como un beso invisible y tibio:
-“Papá ¿cuándo vamos a llegar?”
-“Pronto, muy pronto”.
Mientes.
Porque quieres regalarle otra realidad.
Otro mundo posible.
¿Y tú?
¿Qué harías?


                                            Yolanda Rosado

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.